Σκέφτεται, ακούει, και γράφει ειδικά για το Thinking with sounds ο Κ.Κ.Μοίρης.
Λίγα δευτερόλεπτα ν’ ακούσεις , φτάνουν για να πεις «καμιά σχέση με τις παραδόσεις και τις παρακαταθήκες του ηρωικού Manchester». Tουλάχιστον εκείνου του κομματιού της πόλης που οι νύχτες του είναι στολισμένες ακόμη με υπερηχητικά graffiti, άδεια ποτήρια Boggart's Brew και φανταστικές αφίσες με τους ζωντανούς κι αποθαμένους ντόπιους πατρίκιους : Ηollies, Bee-Gees, Hermans Hermits, Barclay James Harvest, 10CC, όλη τη φυλή της Factory μαζί με τα πρασινοκόκκινα φώτα του Hacienda, τη φράντζα του Morrissey, τη μαμά των Gallagher, μια άσπρη τρίχα ανάμεσα στις κόκκινες του Hucknall, τη λογοδιάρροια του Mark E. Smith και το κατεβασμένο κεφάλι του Vini Reilly. Ξέχασα πολλούς. Καλά έκανα. Όσο πιο πίσω μου, τόσο πιο καλά.
Και τον James Crossley με τον Richard Talbot , που είναι τα μέλη της Union, θα τους ξεχάσω πέντε λεπτά μετά που θα σταματήσω να γράφω αυτό. Ούτε πέντε, τρία. Δυο. Όσο πιο λίγα, τόσο πιο καλά.
To Sleepless όμως, πρώτο με διαφορά ανάμεσα στα υπόλοιπα του Distance, δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσω. Ούτε σε τρία, ούτε σε πέντε, ούτε σε τριάντα χρόνια. Όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά.
Παρέα για τετρακόσια και βάλε χιλιόμετρα. Με τον συνοδηγό να κοιμάται. Με τις σκέψεις μου ξύπνιες. Με χιόνι να μη σταματάει να πέφτει. Και με το δάχτυλο στο repeat. Sleepless, ξανά και ξανά και ξανά. Για να μη τελειώσει η μέρα.
Eλπίζω όταν ξανασυναντηθούμε εγώ κι αυτό μετά από πολλά πολλά χιόνια που θα μεσολαβήσουν στο μεταξύ, να ανταλλάξουμε ένα αληθινό χαμόγελο. Και την ώρα που θα ακουστεί η κιθάρα - και το μέσα μου κάνει ένα δισεκατομμύριο «κρακ»- να παραδεχτώ επιτέλους ότι εκείνη η διαδρομή με τα αμέτρητα repeat άξιζε τον κόπο, την κούραση, τις ξαγρύπνιες. Κι ας ήταν η τελευταία. Distance ναι, Lost Connection όχι.
Τracklist
1. Sleepless
2. These European
3. Through Glass
4. Buildings And People
5. Suburb 27
6. Inter
7. A Temporary Life
Λίγα δευτερόλεπτα ν’ ακούσεις , φτάνουν για να πεις «καμιά σχέση με τις παραδόσεις και τις παρακαταθήκες του ηρωικού Manchester». Tουλάχιστον εκείνου του κομματιού της πόλης που οι νύχτες του είναι στολισμένες ακόμη με υπερηχητικά graffiti, άδεια ποτήρια Boggart's Brew και φανταστικές αφίσες με τους ζωντανούς κι αποθαμένους ντόπιους πατρίκιους : Ηollies, Bee-Gees, Hermans Hermits, Barclay James Harvest, 10CC, όλη τη φυλή της Factory μαζί με τα πρασινοκόκκινα φώτα του Hacienda, τη φράντζα του Morrissey, τη μαμά των Gallagher, μια άσπρη τρίχα ανάμεσα στις κόκκινες του Hucknall, τη λογοδιάρροια του Mark E. Smith και το κατεβασμένο κεφάλι του Vini Reilly. Ξέχασα πολλούς. Καλά έκανα. Όσο πιο πίσω μου, τόσο πιο καλά.
Και τον James Crossley με τον Richard Talbot , που είναι τα μέλη της Union, θα τους ξεχάσω πέντε λεπτά μετά που θα σταματήσω να γράφω αυτό. Ούτε πέντε, τρία. Δυο. Όσο πιο λίγα, τόσο πιο καλά.
To Sleepless όμως, πρώτο με διαφορά ανάμεσα στα υπόλοιπα του Distance, δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσω. Ούτε σε τρία, ούτε σε πέντε, ούτε σε τριάντα χρόνια. Όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά.
Παρέα για τετρακόσια και βάλε χιλιόμετρα. Με τον συνοδηγό να κοιμάται. Με τις σκέψεις μου ξύπνιες. Με χιόνι να μη σταματάει να πέφτει. Και με το δάχτυλο στο repeat. Sleepless, ξανά και ξανά και ξανά. Για να μη τελειώσει η μέρα.
Eλπίζω όταν ξανασυναντηθούμε εγώ κι αυτό μετά από πολλά πολλά χιόνια που θα μεσολαβήσουν στο μεταξύ, να ανταλλάξουμε ένα αληθινό χαμόγελο. Και την ώρα που θα ακουστεί η κιθάρα - και το μέσα μου κάνει ένα δισεκατομμύριο «κρακ»- να παραδεχτώ επιτέλους ότι εκείνη η διαδρομή με τα αμέτρητα repeat άξιζε τον κόπο, την κούραση, τις ξαγρύπνιες. Κι ας ήταν η τελευταία. Distance ναι, Lost Connection όχι.
Τracklist
1. Sleepless
2. These European
3. Through Glass
4. Buildings And People
5. Suburb 27
6. Inter
7. A Temporary Life
