Mπορεί το Σάββατο το βράδυ στο Μύγα club η ατμόσφαιρα να ήταν αποπνικτική, μπορεί ως "συναυλιακός" χώρος να ήταν ο πλέον ακατάλληλος για ένα τέτοιο συγκρότημα, μπορεί ο κόσμος που επέλεξε να πληρώσει για να περάσει μιάμιση ώρα μαζί με τους Mono να μη σεβάστηκε στο ελάχιστο τις επιβλητικές και μεγαλειώδεις μελωδίες που ακούστηκαν , μπορεί ούτε οι μισοί από τους περίπου διακόσιους ανθρώπους να μην ένοιωσαν τον απίστευτο ηλεκτρισμό που υπήρχε μεταξύ των μελών του συγκροτήματος και την αβίαστη προσπάθεια του να τον μεταδώσουν στο κοινό , μπορεί οι περισσότεροι να μίλαγαν δυνατά μεταξύ τους , να γελούσαν και να συμπεριφέρονταν με τρόπο απαράδεκτο , μα όταν ξεκίνησε το Ashes In The Snow και κάπου στο δεύτερο λεπτό του, τίποτα απ' όλα αυτά δεν είχε πια σημασία για μένα. Ένας υπέροχος άνεμος φύσηξε, οι φωνές στο κεφάλι μου χαμήλωσαν, η μελωδία μεταμορφώθηκε σε πυκνές νιφάδες χιονιού και μαζί με τους απόμακρους βρυχηθμούς της κιθάρας, στροβιλίζονταν γύρω μου, πάνω μου, μέσα μου , παντού. Έκλεισα τα μάτια , και για όλη την υπόλοιπη βραδιά βρέθηκα στα μεγάλα θαλάσσια βάθη , με το παγετώδες τους μπλε να γεμίζει τους πνεύμονές μου, παρακαλώντας αυτή η ευδαιμονία να μην τελειώσει ποτέ και να συνεχίσει να μετατρέπει το μακροχρόνιο κρύο σκοτάδι τους σε φωτεινή φλόγα που καίει.
Θαυμάσιοι για άλλη μια φορά, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουν πόσο μεγάλη μπάντα είναι κι όμως αυτό να συμβαίνει κάθε δευτερόλεπτο, χωρίς να μας λείπουν καθόλου οι ανύπαρκτοι στίχοι, ένα μεγάλο κρίμα για όλους εκείνους που προσπάθησαν να χαλάσουν την μαγεία και ένα ευτυχώς που την μουσική τίποτα δεν μπορεί να την σκοτώσει. Αν κάτι ελάχιστα την τραυματίζει είναι η συμπεριφορά και η έλλειψη παιδείας κάποιων δήθεν ταγμένων οπαδών της, όμως στο τέλος οι Mono αδιαφορώντας υποκλίθηκαν με την γνωστή αυτοκρατορική αξιοπρέπεια που τους διακρίνει, αφήνοντάς μου έντονη την αίσθηση ότι έζησα μια αληθινά επική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Στον δρόμο για το σπίτι δεν μου μιλούσα, τριγύρω κόσμος, αυτοκίνητα, φασαρία, το cd player έπαιζε δυνατά το Are You There και όταν αποφάσισα σιωπηλά να μου κάνω την ίδια ερώτηση, κατάλαβα από το σαρκαστικό χαμόγελο του εαυτού μου πως συνεχώς αλλού βρίσκεται, μα πάντα εδώ είναι.
Θαυμάσιοι για άλλη μια φορά, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουν πόσο μεγάλη μπάντα είναι κι όμως αυτό να συμβαίνει κάθε δευτερόλεπτο, χωρίς να μας λείπουν καθόλου οι ανύπαρκτοι στίχοι, ένα μεγάλο κρίμα για όλους εκείνους που προσπάθησαν να χαλάσουν την μαγεία και ένα ευτυχώς που την μουσική τίποτα δεν μπορεί να την σκοτώσει. Αν κάτι ελάχιστα την τραυματίζει είναι η συμπεριφορά και η έλλειψη παιδείας κάποιων δήθεν ταγμένων οπαδών της, όμως στο τέλος οι Mono αδιαφορώντας υποκλίθηκαν με την γνωστή αυτοκρατορική αξιοπρέπεια που τους διακρίνει, αφήνοντάς μου έντονη την αίσθηση ότι έζησα μια αληθινά επική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Στον δρόμο για το σπίτι δεν μου μιλούσα, τριγύρω κόσμος, αυτοκίνητα, φασαρία, το cd player έπαιζε δυνατά το Are You There και όταν αποφάσισα σιωπηλά να μου κάνω την ίδια ερώτηση, κατάλαβα από το σαρκαστικό χαμόγελο του εαυτού μου πως συνεχώς αλλού βρίσκεται, μα πάντα εδώ είναι.
