25. I like trains - He Who Saw The DeepΤα "μείνε" που ψελλίζουμε χάνονται στους ελέγχους διαβατηρίων παρέα με τα "Nαι, μα πρέπει να φύγω" που μας ψελλίζουν. Δεν έρχονται ποτέ μαζί στα μικροσκοπικά μας ταξίδια, περιμένουν στωικά να γυρίσουμε, προυπαντούν όλες μας τις επιστροφές . Γαντζωνόμαστε στη στιγμή, ό,τι τραγούδι κι αν ακούσουμε τα νοσταλγούμε, είναι γιατί ακόμα δεν έχουμε διασχίσει το πιο επικίνδυνο μέρος του κόσμου για χάρη τους, δεν τους έχουμε πει φίλα με ρε, σκάβουμε συνέχεια ένα βαθύ σκοτεινό λαγούμι και με τη σιγουριά της κρυψώνας τους όσα δεν είπαμε, παριστάνουν το τουφέκι. I like trains. Σε ζαλίζουν όμορφα, πετάγεσαι τρομαγμένος από τον θόρυβο που κάνει η ψυχή τους και γελάς σπαρακτικά.
Sea of regrets
24. Piano magic - Home recordingsΌταν τέλειωσε η συναυλία τους, είχα πιεί 2 φιάλες κάτι χωρίς να έχω πιεί τίποτα και δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ξανά το μόνο σημείο διαφωνίας μας με τον Glen Johnson και την παρέα του εκείνο το βράδυ του Μάρτη που τους είδα στο Fuzz. Έναν μόνο , γεμάτο παράπονο στίχο τους. Music won't save you from αnything but silence. Kι αυτό, γιατί έχω χίλιους λόγους και χίλιες αφορμές , για να πιστεύω ακριβώς το αντίθετο.
Theory of ghosts
23. Seven Saturdays - The Snowflakes That Hit Us Became Our StarsΘαυμάσια μουσική, υπέροχες εικόνες για άλλη μια φορά, μεσημέρι, σηκώνεις το κεφάλι να σε χτυπήσει η πρώτη σταγόνα της μέρας , ο καιρός ψυχραίνει , η βροχή δυναμώνει, ο ουρανός χωρίζεται σε παράλληλες μωβ λωρίδες, οι φωνές του κόσμου χάνονται , θέλεις να ανοίξεις τα χέρια , να στριφογυρίσεις στη μέση της Πανεπιστημίου, να μην κοιτάζεις τίποτα, μόνο να μυρίζεις . Την οσμή από αυτό το κάτι χωρίς όνομα, αυτό το μοναδικό, που διαθέτουν μόνο τα μοιρασμένα.
Terrified Of Breaking Down
22. Max Richter – InfraΕίναι μάταιο να προσπαθεί κάποιος γράφοντας μερικές αράδες να μπει ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στο ακροατήριό του και ακόμα πιο μάταιο, να προσπαθεί να δώσει άλλο όνομα σε αυτό που κάποιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ως μαγεία και κάποιοι άλλοι -οι πιο ευσιγκίνητοι- ως χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς .Το «Infra» είναι η μουσική που έγραψε ο Max Richter για την ομώνυμη παράσταση του Βασιλικού Μπαλέτου στο Λονδίνο σε χορογραφία του Γουέιν Μακ Γκρέγκορ. Όπως όλες οι δουλείες του Γερμανού συνθέτη, έτσι κι αυτή , μόνο ως υψηλή τέχνη μπορεί να χαρακτηριστεί, τέχνη που προσπερνά αδιάφορα τις όποιες κριτικές και μεταμορφώνει με χάρη τον ήχο σε αργό φύσημα ομίχλης.Διάβασα κάπου την περιγραφή μίας σκηνής προς το τέλος του φίλμ του Godfrey Reggio Koyaanisqatsi, όπου η κάμερα εστιάζει στα κομμάτια ενός πυραύλου που μόλις έχει ανατιναχτεί και που με αργή κίνηση πλησιάζουν προς το έδαφος. Αυτή η εικόνα μου ήρθε στο μυαλό κοιτώντας έξω από το παράθυρο και ακούγοντας την έναρξη του infra 4 , με το τοπίο μου να γεμίζει φλεγόμενα συντρίμμια και τον αέρα μου έγχορδα και πλήκτρα που τραύλιζαν από συγκίνηση μα συνεννοούνταν μεταξύ τους μοναδικά .
Infra 2
21. Τhe best pessimist - Two against allΘέλω την πιο χυδαία καταιγίδα και ένα κασκόλ αγορασμένο από σταθμό... ευπρεπούς Ευρωπαϊκού μετρό, μαζί με μιά αφορμή που θα ψάχνω έναν χειμώνα ολόκληρο κι όταν τη βρω θα το φορέσω. Θέλω και ένα τραγούδι που να μη μοιάζει με κανένα άλλο. Κι ενώ όλες οι μουσικές φτιάχνονται για να κλείνουν τραύματα, αυτό να χώνει τα χέρια του και να ψάχνει μέσα στην κοιλιά μου ύπουλα , να βρίσκει το ωμό μου συναίσθημα στην αρχική του μορφή, άσχημο, ακατέργαστο, και με δύναμη να το τραβά, να ξεκολλούν μαζί του κομμάτια από τα τοιχώματα και να το σέρνει προς τα έξω πασαλειμμένο με μισοτελειωμένες εκφράσεις.I'm forgetting something. I have... I have a note about you. It says "the lovers met"... "the lovers met, and..." and I can't read my own note. I make a note and I can't read it. It's an important note. ..."
Two against all
