Κάτι μεταξύ Eric Satie και Barry Adamson, ο Pascal Comelade εισήγαγε την ιδέα του... τσίρκου στη σοβαρή μουσική και την ιδέα της σοβαρότητας στην ελαφριά μουσική , έγραψε θαυμάσιες συνθέσεις που θυμίζουν "imaginary wonderland" ανέβασε τον συναισθηματικό μας δείκτη στο κόκκινο χιλιάδες φορές, παίζει πιάνο, μπάσο, όργανο, ηλεκτρική κιθάρα, κίμπορντς, μπάντζο, ακορντεόν, αρμόνιο, σε πολλές από τις συνθέσεις του χρησιμοποιεί παιδικά μουσικά όργανα όπως πλαστική κιθάρα, μελόντικα, πλαστικές τρομπέτες, έχει στο ενεργητικό του σημαντικές συνεργασίες και μια αξιοζήλευτη δισκογραφία, μα πάνω απ'όλα αυτό που τον κάνει για μένα τόσο σημαντικό είναι ότι κάθε φορά που ακούω την μουσική του νιώθω σα να είμαι δέκα χρονών, σα να ξέρω μόνο από πτήσεις και από πτώσεις τίποτα, σα να θέλω να βγω στο δρόμο να περπατήσω με τις κάλτσες μου μόνο, να με βλέπουν τα πιτσιρίκια να μου γελάνε, σαν τα βλέφαρά μου να είναι τηλεσκόπια μαγικά...
Tango del Rosselló
Valse De L aiguille Creuse
