Η φωνή μου έκλεισε από το δυνατό τραγούδι, τα πόδια μου πόνεσαν από τον χορό , τα χέρια μου κοκκίνισαν από το χειροκρότημα, το κέφι μου εκτοξεύθηκε στο διάστημα και με το ζόρι ξαναγύρισε πίσω στη θέση του και το μυαλό μου θυμήθηκε χακί σχολικές τσάντες, φοιτητικά ξενύχτια, νερόβραστα μακαρόνια , φτηνούς καναπέδες γεμάτους λαμπερά πρόσωπα , ξεθωριασμένα μαύρα φουτεράκια .
Σε ένα κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο με χιλιάδες κόσμο να δονείται με τους ήχους τουI Still Haven't Found What I'm Looking For, Pride (In The Name Of Love), Οne , With or without you , Sunday bloody Sunday, οι U2 απέδειξαν για άλλη μια φορά πως δεν έπαψαν ποτέ να είναι μία μεγάλη μπάντα, ακόμα κι αν τα τελευταία χρόνια αποτελούν ένα από τα πιο καλολαδωμένα γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας, ακόμα κι αν έγιναν δισεκατομμυριούχοι , ακόμα κι αν δημιουργούν πια - με ελάχιστες εξαιρέσεις - αδιάφορες συνθέσεις που δεν θα χαρακτηριστούν ποτέ κλασικές όπως πολλές από τις παλαιότερες.
Υπερθέαμα μεγατόνων το χθεσινοβραδινό, με μια φουτουριστική σκηνή στο κέντρο του σταδίου ορατή από κάθε πλευρά του που έμοιαζε με διαστημόπλοιο τελευταίας τεχνολογίας, με έντονες κοινωνικοπολιτικές αναφορές και με ένα Bono αεικίνητο σε συνεχή επαφή με το κοινό του, -που παραληρούσε ασταμάτητα - να καταφέρνει με ευκολία να μετατρέψει την Αθήνα από City Of Blinding Lights σε funky town.
Τρεις από τις καλύτερες στιγμές τις συναυλίας ήταν η είσοδος του συγκροτήματος στην σκηνή υπό τους ήχους του Space oddity , όταν οι πρώτοι στίχοι του With or without you πλημμύρισαν τον αέρα κι εμείς με ότι φωνή μας είχε απομείνει τραγουδήσαμε See the stone set in your eyes, See the thorn twist in your side, I wait for you και όταν το συγκρότημα μας αποχαιρετούσε και ξαφνικά ρυθμικές ιαχές και χειροκροτήματα γέμισαν τον αέρα, αυθόρμητο ευχαριστώ στους υπαίτιους της συγκίνησης, της αδρεναλίνης του emotional rewind. Όσο συνηθισμένος και να είναι ένας μουσικός σε τέτοιες αντιδράσεις, όσα χρόνια κι αν δίνει μεγάλες συναυλίες σε όποιο μέρος του κόσμου, φαντάζομαι πως πάντα η αγάπη του κόσμου τον συγκινεί, τον κάνει για δευτερόλεπτα να τα χάσει, να υποκλιθεί, και να χαρίσει στους θαυμαστές του ακόμα ένα του τραγούδι. A moment of surrender.
70 ευρώ και περισσότερες από δύο ώρες για να φτάσω σπίτι δεν είναι τίποτα μπροστά σε μια τέτοια ανάμνηση. Πολλοί παραπονέθηκαν, άλλοι γκρίνιαξαν, άλλοι μίλησαν με σκληρούς χαρακτηριμούς , άλλοι σνόμπαραν με την απουσία τους, μπερδεύοντας όλοι τη μουσική με το ποιόν των δημιουργών της.
Σε ένα κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο με χιλιάδες κόσμο να δονείται με τους ήχους τουI Still Haven't Found What I'm Looking For, Pride (In The Name Of Love), Οne , With or without you , Sunday bloody Sunday, οι U2 απέδειξαν για άλλη μια φορά πως δεν έπαψαν ποτέ να είναι μία μεγάλη μπάντα, ακόμα κι αν τα τελευταία χρόνια αποτελούν ένα από τα πιο καλολαδωμένα γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας, ακόμα κι αν έγιναν δισεκατομμυριούχοι , ακόμα κι αν δημιουργούν πια - με ελάχιστες εξαιρέσεις - αδιάφορες συνθέσεις που δεν θα χαρακτηριστούν ποτέ κλασικές όπως πολλές από τις παλαιότερες.
Υπερθέαμα μεγατόνων το χθεσινοβραδινό, με μια φουτουριστική σκηνή στο κέντρο του σταδίου ορατή από κάθε πλευρά του που έμοιαζε με διαστημόπλοιο τελευταίας τεχνολογίας, με έντονες κοινωνικοπολιτικές αναφορές και με ένα Bono αεικίνητο σε συνεχή επαφή με το κοινό του, -που παραληρούσε ασταμάτητα - να καταφέρνει με ευκολία να μετατρέψει την Αθήνα από City Of Blinding Lights σε funky town.
Τρεις από τις καλύτερες στιγμές τις συναυλίας ήταν η είσοδος του συγκροτήματος στην σκηνή υπό τους ήχους του Space oddity , όταν οι πρώτοι στίχοι του With or without you πλημμύρισαν τον αέρα κι εμείς με ότι φωνή μας είχε απομείνει τραγουδήσαμε See the stone set in your eyes, See the thorn twist in your side, I wait for you και όταν το συγκρότημα μας αποχαιρετούσε και ξαφνικά ρυθμικές ιαχές και χειροκροτήματα γέμισαν τον αέρα, αυθόρμητο ευχαριστώ στους υπαίτιους της συγκίνησης, της αδρεναλίνης του emotional rewind. Όσο συνηθισμένος και να είναι ένας μουσικός σε τέτοιες αντιδράσεις, όσα χρόνια κι αν δίνει μεγάλες συναυλίες σε όποιο μέρος του κόσμου, φαντάζομαι πως πάντα η αγάπη του κόσμου τον συγκινεί, τον κάνει για δευτερόλεπτα να τα χάσει, να υποκλιθεί, και να χαρίσει στους θαυμαστές του ακόμα ένα του τραγούδι. A moment of surrender.
70 ευρώ και περισσότερες από δύο ώρες για να φτάσω σπίτι δεν είναι τίποτα μπροστά σε μια τέτοια ανάμνηση. Πολλοί παραπονέθηκαν, άλλοι γκρίνιαξαν, άλλοι μίλησαν με σκληρούς χαρακτηριμούς , άλλοι σνόμπαραν με την απουσία τους, μπερδεύοντας όλοι τη μουσική με το ποιόν των δημιουργών της.
Εγώ με θεωρώ τυχερή. Όταν τα πόδια μου θα αδυνατούν να φτάσουν κάτω από οποιοδήποτε stage για να χοροπηδήσουν, όταν τα χέρια μου δεν θα μπορούν πια να χειροκροτήσουν , όταν το μυαλό μου θα κάνει υπερπροσπάθεια για να θυμηθεί - αλλά ελπίζω να θυμάται - θα έχω στην συλλογή μου ένα τέτοιο ταξίδι σαν το χθεσινοβραδινό. Ταξίδι μνήμης και φόρο τιμής στις μουσικές που έντυσαν το παρελθόν μου. Στο Boy, στο War, στο Under a Blood Red Sky , στο The Unforgettable Fire , στο The Joshua Tree, στο Achtung Baby .
Tέλος, ένα μεγάλο μπράβο στον Αviv Geffen (των blackfield) και στους Snow Ρatrol που προηγήθηκαν, προετοιμάζοντας θαυμάσια το κλίμα γι'αυτό που ακολούθησε.
Set list
Return Of The Stingray Guitar
Beautiful Day
I Will Follow
Get On Your Boots
Magnificent
Mysterious Ways
Elevation
Until The End Of The World
I Still Haven’t Found What I’m Looking For / Movin’ On Up
Pride (In The Name Of Love)
In A Little While
Miss Sarajevo
City Of Blinding Lights
Vertigo
Funky Town(snippet) / I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight/ Discothèque (snippet)
Sunday Bloody Sunday
MLK
Walk On / You’ll Never Walk Alone (snippet)
Encore (s)
One
Amazing Grace (snippet) / Where The Streets Have No Name
Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me
With Or Without You
Moment of Surrender
Amazing Grace (snippet) / Where The Streets Have No Name
Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me
With Or Without You
Moment of Surrender
Τα video, από Dailymotion και U2 gigs, η φωτογραφία από το επίσημο site του συγκροτήματος.
