Πρώτη φορά άκουσα για τον Χρήστο Τριανταφύλλου πριν δύο χρόνια, παραμονές Χριστουγέννων από κάποιο φίλο που του έγραψε, ζητώντας ευγενικά να του στείλει κάποια δείγματα της δουλειάς του. Ήταν τότε που ξεκινούσε την επιτυχημένη του βόλτα στο διαδίκτυο - και όχι μόνο- το "Τι είναι αυτό;" του Κωνσταντίνου Πιλάβιου , το οποίο και έντυσε ηχητικά, απογειώνοντας σενάριο , σκηνοθεσία, και ερμηνείες ηθοποιών.
Ψάχνοντας για πληροφορίες, είδα πως υπήρχαν ελάχιστες, εκείνες που ο ίδιος έχει αναρτήσει στη σελίδα του στο Myspace, ευτυχώς όμως υπήρχαν πάρα πολλές από τις εξαιρετικές συνθέσεις του. Ένα συνονθύλευμα ηλεκτρονικών, neo classical και πειραματικών μουσικών που αν προσπαθήσεις να μιλήσεις γι’αυτές , είναι σα να προσπαθείς να περιγράψεις τα χρώματα που έχουν οι πίνακες του Jackson Pollock . Aλλόκοτα όμορφες, ονειρικές, υποβλητικές , τρυφερές , καμιά φορά τρομακτικές , όπως το «Σπίτι στο δάσος» που μαζί με το "Small pleasures" το "What is that" και το "SLV (theme from the play)" , είναι κατά τη γνώμη μου από τις πιο όμορφες δημιουργίες του.
Υπάρχουν ήχοι που μοιάζουν με παλιά σκοροφαγωμένα παλτά που την στιγμή που κρυώνεις και τους ανακαλύπτεις σε κάποια μουχλιασμένη ντουλάπα δεν σε χωράνε πια . Υπάρχουν όμως και οι άλλοι σαν του Χρήστου , που κρέμονται πεντακάθοι και χωρισμένοι ανάλογα με τις διαθέσεις σου και κάθε που τους φοράς οι μυρωδιές τους σε τρυπάνε, λιώνουν μέσα σου και ζεσταίνουν την ψυχή σου ξαναζωντανεύοντας κάθε ξεχασμένο συναίσθημα. Πάρε χωρίς δώσε, ταξίδι ανάμεσα σε δέντρα , ανοιχτές πληγές, κήπους λίγο πριν την ανθοφορία τους, μικρές χαρές, μικρές λύπες.
