Uppsala Solemne - A Fúria do Vento (2011)

Είμαστε όλα όσα έχουμε. Χάσει.

1. La Aparición
2. São Paulo Sem Pressa
3. As Nuvens De Chumbo
4. Perdoa Tu A Fúria Do Vento




9/10

Asleep in the Downlights - Hammock

Κοίτα πόσο όμορφα είναι όλα όσα δεν φαίνονται.
Γελάμε. Σαν... από ευτυχία. Και παρά το σαν, ολόιδια είναι.

Asleep in the Downlights
1. No Agenda (Hammock featuring Steve Kilbey of The Church)
2. Sinking Inside Yourself (Hammock)
3. Verse for Forgiveness (Hammock featuring timEbandit Powles of The Church)
4. Parkers Chapel (Hammock)







9/10

The snow seems to flow like wine

Ασταμάτητα. Εδώ και μέρες. Θέλοντας να τρέξω σε βρεγμένα πλακόστρωτα , να χωθώ σε ένα σινεμά μαζί σου, να μην δω ούτε ένα λεπτό της ταινίας, οι άνθρωποι που φεύγουν να μην αφήνουν μυρωδιά καμένου , να μην εξατμιστεί ποτέ η τελευταία στιγμή καλοκαιρινής νωθρότητας κι όταν χειμωνιάσει να κάνω ότι δακρύζω από το κρύο. Εκπνοή μιας επιθυμίας που εκπληρώθηκε.

Time hides things. Lies hide things. I hide things. I lose things.

Τα υψίπεδα της Σκωτίας αρχίζουν όταν ξεκινά το Get to France την ώρα που στο βάθος του ορίζοντα τα πρώτα σύννεφα γκριζάρουν ακόμα περισσότερο τον ήδη σκουρόχρωμο ουρανό , όταν προσπεράσεις και το τελευταίο λιβάδι κριθαριού και όταν στην καρδιά του καλοκαιριού , Αύγουστο μήνα αρχίσεις να νοσταλγείς το πυκνό, ήσυχο χιόνι του Φλεβάρη, το γνήσιο τσάι και τα κέικ φρούτων. Ο Σηκουάνας ρέει νωχελικά ανάμεσα στα σκουροπράσινα δάση κατά μήκος των ερειπωμένων μεσαιωνικών κάστρων και εκβάλει στην Λοχ Λόμοντ αρκεί το μυαλό σου να έχει την ικανότητα να ταξιδεύει. Ακόμα και ανάμεσα από τοίχους.

2010 - Οι Πενήντα αγαπημένοι μου δίσκοι (20 - 16)

20. The Besnard Lakes - The Besnard Lakes are the roaring night

Ρευστός , απίστευτα πυκνός και ελκυστικός ήχος όπως τα όμορφα αλλά τρομακτικά βάθη των ωκεανών. Το νερό είναι κρύο, η μουσική εκκωφαντική, το κεφάλι πέφτει αριστερά, το πόδι κλωτσάει το γκάζι , στο βάθος φαίνεται η πρώτη στροφή για τη θάλασσα.



Like the ocean,like the innocent pt 1&2

19. Rökkurró - Í Annan Heim

Στη χώρα με το παράξενο όνομα πρέπει, οι κάτοικοι έχουν δικαίωμα να θυμούνται μόνο τα βράδια και στο κομοδίνο τους είναι στοιβαγμένες χίλιες δικαιολογίες που κατασκευάζουν μέσα στο σκοτάδι για να βγάλουν κι αυτή τη νύχτα. Το πρωί στολίζονται τα καθωσπρέπει τους ρούχα, παίρνουν ένα τεράστιο άκαρδο σχήμα και μοιάζουν άτρωτοι. Σχεδόν τίποτα δε μπορεί να αγγίξει φαινομενικά τα μουδιασμένα κεφάλια τους, την ώρα που ατρόμητοι περιμένουν στην όχθη του ποταμού δεν γίνεται, μέχρι να δουν το άθαφτο κουφάρι της καρδιάς τους να περνά. Κάτω από τον λαιμό τους έχουν μια πληγή που ποτέ δεν κλείνει και περιμένει να σαπίσουν για να αρχίσει να ανοίγει στον λαιμό κάποιου άλλου. Λες και κατάπιαν τσιμέντο, μιλάνε σιγά, με μισοτελειωμένες φράσεις και χτίζουν ανάμεσα στα όργανά τους στιγμές κάποτε που κρατούσαν χέρια και στιγμές τώρα που πρέπει να μάθουν να τα αφήνουν. Πανηγυρικά μόνοι, μεγαλώνουν εκεί βιαστικά. Ο δρόμος που φτάνει στο σπίτι τους δεν έχει έξοδο επείγουσας διαφυγής. Το χτες εντείνει την ασχήμια του σήμερα κι αν ζεις εκεί μόνιμα , καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι να είσαι εσύ, όταν όλοι ζητούν και έχουν από ένα κομμάτι του εαυτού σου.

Í Annan Heim



18. Heinali & Matt Finney - Lemonade
O θαλασσινός αέρας ανάμεσα στις ομπρέλες της παραλίας. O ανεμιστήρας που γυρίζει γύρω γύρω, ψευδαίσθηση δροσιάς στο καυτό μεσημέρι. Το νερό που πετάγεται γύρω από την πρώτη βουτιά. Το καπάκι του μπουκαλιού με το ούζο την στιγμή που ανοίγει. Οι ξεκούρδιστες κιθάρες δίπλα απ΄τις φωτιές τα βράδια. Η άγκυρα που κατεβαίνει. Το φερμουάρ του σακιδίου. Τα γέλια και η βουή στα σοκάκια και τους πεζόδρομους της πόλης. Τα πετραδάκια που τρίβονται στα βρεγμένα πόδια. Η άμμος ανάμεσα στα βιβλία. Το "κρατσ" του καρπουζιού όταν κόβεται στη μέση. Το αεράκι ανάμεσα στα αρμυρίκια. Tο ξετύλιγμα του χαρτιού της γρανίτας. Τα ζάρια πέφτοντας πάνω στο ξύλινο τάβλι. Τα παγάκια όταν τα δαγκώνεις λίγο πριν αρχίζουν να λιώνουν. Το "σσσσσσσ αρχίζει", στα θερινά σινεμά, στις συναυλίες, μέσα μας.

End Of July




17. Paint On Silence - Paint On Silence

Σε στενεύεις τώρα. Θέλεις να σε πιάσεις από τον γιακά να σε κάνεις να φοβηθείς κι άλλο. Πως διάολο χτίστηκε ολόκληρος άνθρωπος γύρω σου; Απασφαλίζεις λίγο τις πόρτες; Θα χωθώ κρυφά στην άκρη του κρεββατιού σου. Θα σου πω για τα δύο βήτα. Θα σου πω ότι γι'αυτό χοροπηδάνε πάνω σου όλη νύχτα και δεν κοιμάσαι. Επειδή κάνεις πως δε βλέπεις το ένα. θα αφήσω ένα νοιώθω στην πλάτη σου που πονάει, μα θα μου υποσχεθείς πως θα κάνεις λίγο πιο'κει να χωρέσει το όμικρον, γιατί νοιώθω χωρίς όμικρον μοιάζει με εμπαιγμό . Θα σε σκεπάσω με μια ανακατεμένη πρόταση γιατί έρχεται κρύο. Ανακατεμένη, ναι. Δηλαδή τι θα γίνει αν σου πω "κι λίγο; το χέρι εμένα με χαιδεύεις μου το πονάει", δεν θα καταλάβεις; Πριν φύγω θα σου γράψω την λέξη τραίνo. Με άλφα γιώτα. Να κάνει μεγαλύτερο θόρυβο από εκείνο το αδιάφορο με το έψιλον. Να κάνει ένα τεράστιο θόρυβο όλες τις φορές που θα έρχεται καταπάνω σου. Θα γράψω τραίνω. Tραίνω στο κεφάλι σου μέσα.

Rosidae



16. Jordi Clapés-Bot – Right Sides

Τρελαίνομαι για τις ασπρόμαυρες ταινίες, τους πίνακες του Σαγκάλ και τα ανεμόπτερα. Α! Και όταν σε βλέπω σε άλλα μάτια και σε προσπερνάω. Μια μέρα θέλω να βγω με τις σαπουνάδες από την μπανιέρα και να κάνω μια μεγάλη βόλτα στη λεωφόρο. Να κάνω κινηματογραφική βουτιά από κάπου ψηλά και να πέσω πάνω σου ξεκάθαρη, η ζωή μου να μη μου μοιάζει καθόλου, να συμβαίνει σε ένα μέρος δίχως μνήμη, να μη βρωμάει συνέχεια νοσταλγία εδώ κάτω. Εσύ θα έρχεσαι αργόσυρτος θα χύνεις και δεν θα φεύγεις. Θα κοιμόμαστε. Σημασία έχει με ποιόν μπορεί να σε πάρει μετά ο ύπνος κατάλαβες; Όχι με ποιόν θα ξαπλώσεις. Θα μου είναι παντελώς αδιάφορο αν ξέρεις να πλένεις πιάτα. θα τα πετάμε απ’το παράθυρο ή δεν θα τρώμε ποτέ. Δεν με νοιάζει. Βραδινές παραστάσεις στους δρόμους και αυτοσχεδιασμοί που θα καταλαβαίνουμε μόνο οι δυό μας. Αυτό με νοιάζει. Πιωμένοι σαν μεθυσμένα ξωτικά θα μου φωνάζεις από απέναντι πως κατά βάθος είναι πιο δύσκολο να είσαι άντρας. Είναι πιο οδυνηρό . Κι εγώ θα σε πιστεύω , τόσο ανεξήγητα εύκολα και για όσο θα έχω έστω και μια αμυδρή υποψία ότι υπάρχεις. Μόνο να μη μου δαγκώσεις ποτέ βάρβαρα την ψυχή και να μη θελήσεις ποτέ να μου ανήκεις ολοκληρωτικά. Πες εντάξει, θα τρέχουμε σε στριφογυριστές σκάλες, πες εντάξει, θα ράβω τα ρούχα μου από τα σεντόνια που σκεπάζεσαι. Θα σου φτιάξω και μια μυρωδιά μου, που να μπορείς να την εισπνεύσεις τώρα και να αντέχεις να την εισπνέεις και όταν θα αρχίσει να σε πληγώνει. Γιατί θα αρχίσει. Πες εντάξει, θα μάθω να γράφω και με τα δύο χέρια, την ίδια στιγμή, να προλάβω να σου τα δείξω όλα κι ας κόβουν σαν τη λεπτή χορδή του E. Πες εντάξει.

Geometrical Views

2010 - Οι Πενήντα αγαπημένοι μου δίσκοι (25 - 21)

25. I like trains - He Who Saw The Deep
Τα "μείνε" που ψελλίζουμε χάνονται στους ελέγχους διαβατηρίων παρέα με τα "Nαι, μα πρέπει να φύγω" που μας ψελλίζουν. Δεν έρχονται ποτέ μαζί στα μικροσκοπικά μας ταξίδια, περιμένουν στωικά να γυρίσουμε, προυπαντούν όλες μας τις επιστροφές . Γαντζωνόμαστε στη στιγμή, ό,τι τραγούδι κι αν ακούσουμε τα νοσταλγούμε, είναι γιατί ακόμα δεν έχουμε διασχίσει το πιο επικίνδυνο μέρος του κόσμου για χάρη τους, δεν τους έχουμε πει φίλα με ρε, σκάβουμε συνέχεια ένα βαθύ σκοτεινό λαγούμι και με τη σιγουριά της κρυψώνας τους όσα δεν είπαμε, παριστάνουν το τουφέκι. I like trains. Σε ζαλίζουν όμορφα, πετάγεσαι τρομαγμένος από τον θόρυβο που κάνει η ψυχή τους και γελάς σπαρακτικά.


Sea of regrets




24. Piano magic - Home recordings
Όταν τέλειωσε η συναυλία τους, είχα πιεί 2 φιάλες κάτι χωρίς να έχω πιεί τίποτα και δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ξανά το μόνο σημείο διαφωνίας μας με τον Glen Johnson και την παρέα του εκείνο το βράδυ του Μάρτη που τους είδα στο Fuzz. Έναν μόνο , γεμάτο παράπονο στίχο τους. Music won't save you from αnything but silence. Kι αυτό, γιατί έχω χίλιους λόγους και χίλιες αφορμές , για να πιστεύω ακριβώς το αντίθετο.


Theory of ghosts




23. Seven Saturdays - The Snowflakes That Hit Us Became Our Stars
Θαυμάσια μουσική, υπέροχες εικόνες για άλλη μια φορά, μεσημέρι, σηκώνεις το κεφάλι να σε χτυπήσει η πρώτη σταγόνα της μέρας , ο καιρός ψυχραίνει , η βροχή δυναμώνει, ο ουρανός χωρίζεται σε παράλληλες μωβ λωρίδες, οι φωνές του κόσμου χάνονται , θέλεις να ανοίξεις τα χέρια , να στριφογυρίσεις στη μέση της Πανεπιστημίου, να μην κοιτάζεις τίποτα, μόνο να μυρίζεις . Την οσμή από αυτό το κάτι χωρίς όνομα, αυτό το μοναδικό, που διαθέτουν μόνο τα μοιρασμένα.



Terrified Of Breaking Down




22. Max Richter – Infra
Είναι μάταιο να προσπαθεί κάποιος γράφοντας μερικές αράδες να μπει ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στο ακροατήριό του και ακόμα πιο μάταιο, να προσπαθεί να δώσει άλλο όνομα σε αυτό που κάποιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ως μαγεία και κάποιοι άλλοι -οι πιο ευσιγκίνητοι- ως χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς .Το «Infra» είναι η μουσική που έγραψε ο Max Richter για την ομώνυμη παράσταση του Βασιλικού Μπαλέτου στο Λονδίνο σε χορογραφία του Γουέιν Μακ Γκρέγκορ. Όπως όλες οι δουλείες του Γερμανού συνθέτη, έτσι κι αυτή , μόνο ως υψηλή τέχνη μπορεί να χαρακτηριστεί, τέχνη που προσπερνά αδιάφορα τις όποιες κριτικές και μεταμορφώνει με χάρη τον ήχο σε αργό φύσημα ομίχλης.Διάβασα κάπου την περιγραφή μίας σκηνής προς το τέλος του φίλμ του Godfrey Reggio Koyaanisqatsi, όπου η κάμερα εστιάζει στα κομμάτια ενός πυραύλου που μόλις έχει ανατιναχτεί και που με αργή κίνηση πλησιάζουν προς το έδαφος. Αυτή η εικόνα μου ήρθε στο μυαλό κοιτώντας έξω από το παράθυρο και ακούγοντας την έναρξη του infra 4 , με το τοπίο μου να γεμίζει φλεγόμενα συντρίμμια και τον αέρα μου έγχορδα και πλήκτρα που τραύλιζαν από συγκίνηση μα συνεννοούνταν μεταξύ τους μοναδικά .

Infra 2





21. Τhe best pessimist - Two against all

Θέλω την πιο χυδαία καταιγίδα και ένα κασκόλ αγορασμένο από σταθμό... ευπρεπούς Ευρωπαϊκού μετρό, μαζί με μιά αφορμή που θα ψάχνω έναν χειμώνα ολόκληρο κι όταν τη βρω θα το φορέσω. Θέλω και ένα τραγούδι που να μη μοιάζει με κανένα άλλο. Κι ενώ όλες οι μουσικές φτιάχνονται για να κλείνουν τραύματα, αυτό να χώνει τα χέρια του και να ψάχνει μέσα στην κοιλιά μου ύπουλα , να βρίσκει το ωμό μου συναίσθημα στην αρχική του μορφή, άσχημο, ακατέργαστο, και με δύναμη να το τραβά, να ξεκολλούν μαζί του κομμάτια από τα τοιχώματα και να το σέρνει προς τα έξω πασαλειμμένο με μισοτελειωμένες εκφράσεις.I'm forgetting something. I have... I have a note about you. It says "the lovers met"... "the lovers met, and..." and I can't read my own note. I make a note and I can't read it. It's an important note. ..."



Two against all

2010 - Οι Πενήντα αγαπημένοι μου δίσκοι (30 - 26)

30.Blueneck - The fallen host

Έντονα επηρεασμένοι από μπάντες όπως οι Godspeed You Black Emperor, Mogwai και Mono,με την φωνή του τραγουδιστή τους να έχει κάτι από την χροιά της φωνής του Thorn Yorke και με ένα ντεμπούτο album τόσο καλό όσο το Scars Of The Midwest που κυκλοφόρησαν τρία χρόνια πριν, ήταν λόγοι που αρκούσαν για να ακούσω την καινούργια δουλειά των Bluneck και να αρχίσω το βαθύτερο σκάψιμο. People who like to lose themselves in the place within will like our music. Also people who like to turn the lights off and listen intently to an album are going to enjoy The Fallen Host λένε οι ίδιοι, πληρώ τις προυποθέσεις, τα φώτα σβήνουν στις δώδεκα, ώρα κοινής απουσίας.

Seven




29. Motorama - Alps

Πόρτες ανοιχτές διάπλατα, παγωμένη αύρα της Ρωσικής στέπας, βόλτα το ξημέρωμα στο λιμάνι του Rostov. Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς κι αν o Ian Curtis δεν την είχε κάνει τόσο νωρίς για τα σύννεφα αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να έχει την δική του υπογραφή.

Wind in her hair




28. Get Well Soon - Vexations

Ο δημιουργός τους ζει στο Βερολίνο - πόλη με ατμόσφαιρα ξεχωριστή- έχει σπουδάσει φιλοσοφία και μέσα στο κεφάλι του η μία ιδέα από την άλλη χωρίζεται με ένα μεγάλο χάσμα, τόσο όσο χρειάζεται για να μην έχουν οι μουσικές του δουλειές καμία σχέση μεταξύ τους. Αυτός είναι και ο λόγος που το Vexations - τίτλος δανεισμένος από το ομώνυμο έργο για πιάνο του Erik Satie- δεν μοιάζει σε τίποτα με το Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon. Τέτοιο ταλέντο φυσικά δεν ενδείκνυται για εγκεφαλικές αναπαύσεις ιδιαίτερα όταν έχεις να κάνεις με τα χάλκινα πνευστά του 5 Steps -7 Words που σε εκτοξεύουν σε κλάσματα του δευτερολέπτου στη Νέα Ορλεάνη, στο κέντρο του τυφώνα Konstantin Groper.

5 Steps -7 Words




27. Brian Eno – Small Craft on a Milk Sea

Ποιητικός, ειρηνικός, έντονος, εντελώς. Tη μία στιγμή το σκάφος του Eno πλέει ήπια και την αμέσως επόμενη βρίσκεται αντιμέτωπο με μια μεγαλοπρεπή θύελλα. Ο Νονός της ηλεκτρονικής μουσικής βάζει εμπρός τα επιθετικότερα vibes που διαθέτει, δυναμώνει την ένταση, κάποιες στιγμές την μετατρέπει σε θόρυβο και κάνει σαφές από το πρώτο δευτερόλεπτο της ακρόασης ότι θα πρέπει να ταξιδέψεις μαζί του πολλές φορές για να αφομοιώσεις πλήρως όλα όσα θέλει να σου πει και να τα εκτιμήσεις. Στο μεταξύ, ένα κουτάκι δραμαμίνες κατά την επιβίβαση κρίνεται απαραίτητο. Η παράξενη θάλασσα που ανοίγεται μπροστά, κρύβει μερικές ταραχώδεις παλίρροιες και κάποιες απρόσμενες αναταράξεις.



Written, Forgotten






26. Swans - Μy father will guide me up a rope to the sky

Όπως οι ταινίες που γυρίστηκαν βασισμένες στα μυθιστορήματα του William Burroughs, έτσι και το My father will guide me up a rope to the sky, είναι ένας προσεκτικά επεξεργασμένος εφιάλτης, χωρίς ίχνος ανοχής. Είναι ουσιαστικά μια μισάνθρωπη όπερα, που ενορχηστρώνεται πλουσιοπάροχα και ταυτόχρονα είναι μια προσπάθεια του Michael Gira να κρατήσει ανοιχτή την πληγή της κάθε ανεκπλήρωτης επιθυμίας και να μας προσκαλέσει να αισθανθούμε την απώλεια χωρίς την ψυχαναγκαστική υποχρέωση να ξεχάσουμε . Τα τύμπανα ακούγονται σαν ανελέητο τουφεκίδι , οι καταπιεστικοί κιθαριστικοί βρυχηθμοί θυμίζουν έκρηξη σύννεφων βροχής αναμιγνύοντας αριστοτεχνικά το αίμα με τη λάσπη και αυτοί οι κύκνοι έχουν σίγουρα μαύρα φτερά που σε μεταφέρουν σε κόσμους άλλους, εκεί που σου είπαν πως πρέπει να κλείνεις μάτια και αυτιά κάνοντας ότι δεν υπάρχουν.


No Words/No Thoughts