The blue hour

Δύο εισιτήρια για σήμερα το βράδυ. Ταξίδι στο κέντρο της θύμησης, μια περιπλάνηση στην πόλη, μια περιπλάνηση στην ίδια μας τη ζωή.

Piano Magic - The blue hour

Kwoon - The grate escape

Update 21-03-2010

Εδώ οι πολύ αγαπημένοι Kwoon στην καλύτερη - κατά τη γνώμη μου - χθεσινή τους στιγμή, και εδώ η έναρξη του προγράμματος των απίστευτων για άλλη μια φορά Piano Magic. Είναι ότι καλύτερο μπορούσα να κάνω με ένα κινητό τηλέφωνο και τον συναισθηματικό μου δείκτη στο απόλυτο μπλε σε ένα live καταπληκτικό, σε ένα τρίωρο γεμάτο μουσικές, με την ποιότητα του ήχου στα καλύτερά της, με πολύ κόσμο, άψογη παρέα, χρώματα, χρώματα , χρώματα. Φεύγοντας και ενώ ένιωθα λες και είχα πιεί 2 φιάλες κάτι χωρίς να έχω πιεί τίποτα δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ξανά, το μόνο σημείο διαφωνίας μας με τον Glen Johnson και την παρέα του. Έναν μόνο , γεμάτο παράπονο στίχο τους. Music won't save you from αnything but silence. Kι αυτό, γιατί έχω χίλιους λόγους και χίλιες αφορμές , για να πιστεύω ακριβώς το αντίθετο.

Electric Litany - How to be a Child & Win the War (2010)

Οι Electric Litany αποτελούνται από τον Έλληνα Αλέξανδρο Μιάρη (φωνή, κιθάρες,πιάνο, synths) τον Άγγλο Richard Simic (ντραμς) και τον Αμερικανό Duane Petrovich (μπάσο). Οι τρεις τους γνωρίστηκαν στο Λονδίνο και αποφάσισαν με ελάχιστα χρήματα και μηδενική τεχνολογική υποστήριξη να ηχογραφήσουν το πρώτο τους album σε μια εγκαταλειμμένη εκκλησία του 1895 με τέλεια ακουστική. Σε 3 ημέρες κατάφεραν τις αιωρούμενες σκέψεις μέσα στο κεφάλι τους να τις βάλουν σε μία τάξη και να τις μετατρέψουν σε μουσική με το αποτέλεσμα να είναι εξουθενωτικά συναισθηματικό, τα φωνητικά απόκοσμα, οι κιθαριστικές απόπειρες πολύ δυνατές και τα δέκα tracks, το ένα καλύτερο από το άλλο. Αποκορύφωμα το Tear που ξεκινά με απαγγελία της Σονάτας του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου και για τέσσερα λεπτά και τριανταεννέα δευτερόλεπτα φωτίζει κάθε σκοτεινή γωνιά της ψυχής του ακροατή με την σαγηνευτική μελωδία του και την άψογη ενορχήστρωσή του.


Με γοήτευσαν. Πάντα πίστευα ότι η απόλυτη απόλαυση της μουσικής έρχεται όταν ταυτίσεις τα δικά σου βιώματα με τα βιώματα του δημιουργού και αφήσεις το μυαλό σου να εισέλθει στον κόσμο του, ζώντας παράλληλα την πραγματικότητα του δικού σου. Άλλωστε το πιτσιρίκι μέσα μας μπορεί συχνά να χάνει τον πόλεμο, μα μία τουλάχιστον μάχη - δεν μπορεί - πάντα θα καταφέρνει να την κερδίζει.

"Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, δε θα φαίνεται που ασπρίσαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου"...

Tracklist:
01. Don't Fear The War
02. Home
03. The Dunes
04. Tear
05. (Like We Do In) January
06. Minute
07. The Roses Came
08. A Dream Worth Dreaming
09. A Time (Never Be Late)
10. February

8,5/10

Blonde redhead - Misery is a butterfly (2004)

Aλλόκοτα όμορφος, γκροτέσκος, τρυφερός, "τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι"



01. Elephant Woman
02. Messenger
03. Melody
04. Doll Is Mine
05. Misery Is A Butterfly
06. Falling Man
07. Anticipation
08. Maddening Cloud
09. Magic Mountain
10. Pink Love
11. Equus




9/10









Δεν θα μπορούσα φυσικά να μην αναφέρω την απίστευτη εκδοχή του Messenger με την φωνή του David Sylvian αφού κάθε φορά που το ακούω ο όμορφος κόσμος των Blonde redhead ξαφνικά θολώνει. Stay still, be still . No wonder you are always lost.

Epic 45 - In all the empty houses (2009)

"Birds don't fly, they just stop themselves from falling"

Tracklist

1. We Were Never Here
2. Daylight Ghosts
3. In All The Empty Houses
4. The Future Is Blinding
5. Their Voices In The Rafters
6. Ghosts On Tape

8/10

The Afghan Whigs - Gentlemen (1993)

Ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα. Ένα από τα καλύτερα albums της δισκοθήκης μου που ποτέ δεν πρόλαβε να σκονιστεί. Μερικοί από τους πιο αλαζονικούς και ταυτόχρονα πονεμένους στίχους. Ισοπεδωτικό, σαν μια σκοτεινή ομολογία ενός εγκληματία που δεν σκοπεύει να δικαιολογηθεί γι' αυτό που έκανε αλλά το μόνο που θέλει είναι να ομολογήσει. Μικρό παιδί και διάβολος. Κραυγαλέο, τρομαχτικό.

Ο Neil Gaiman έγραψε στο Sandman : “Have you ever been in love? Horrible isn't it? It makes you so vulnerable. It opens your chest and it opens up your heart and it means that someone can get inside you and mess you up. You build up all these defenses, you build up a whole suit of armor, so that nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life...You give them a piece of you. They didn't ask for it. They did something dumb one day, like kiss you or smile at you, and then your life isn't your own anymore. Love takes hostages. It gets inside you. It eats you out and leaves you crying in the darkness, so simple a phrase like 'maybe we should be just friends' turns into a glass splinter working its way into your heart. It hurts. Not just in the imagination. Not just in the mind. It's a soul-hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart pain. I hate love.”

Αυτές οι γραμμές περιγράφουν ακριβώς την αίσθηση που αφήνει η ακρόαση της μουσικής και των στίχων του Gentlemen που χωρίς καμία υπερβολή στάζουν αίμα. Προς το τέλος και κάθε μα κάθε φορά μουδιασμένη, αναρωτιέμαι αν αυτό το αίμα ανήκει μόνο στον δημιουργό του δίσκου που δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα διαμονής στην κόλαση, ή αν λίγο έστω ανήκει και σε εμένα, μετά τις εκατοντάδες φορές που κατέβηκα - κι ακόμα κατεβαίνω - τα έντεκα σκαλιά του.

Δεκαεφτά χρόνια μετά, κι ενώ βλέποντας το εξώφυλλο ξέρω πια πως θύτης και θύμα αλλάζουν ρόλους πιο γρήγορα και από την διάρκεια του συγκλονιστικού My curse που ο Dulli δεν κατάφερε με τίποτα να ερμηνεύσει, αφήνοντας την Marcy Mays των Scrawl να βγάλει το φίδι από την τρύπα της καρδιάς του, το Gentlemen παραμένει για μένα μια απόλυτα εγκεφαλική κατάδυση , ένα εξοντωτικό άκουσμα , ένα σοκ άνευ προηγουμένου.

Tonight I go to hell for what i've done to you. This ain't about regret, it's when i tell the truth τραγουδά τρελαμένος o Greg χοροπηδώντας σε ένα πάτωμα γεμάτο μυαλά. Τα δικά μου.

Τracklist

1. If I Were Going
2. Gentlemen
3. Be Sweet
4. Debonair
5. When We Two Parted
6. Fountain And Fairfax
7. What Jail Is Like
8. My Curse *****
9. Now You Know
10 I Keep Coming Back
11 Brother Woodrow / Closing Prayer




10/10

My Angel Sleeps On the Other Rail - It Was Just The Beginning… Before The Rain (2008)

"Άκουσε αυτό και ψυχραιμία". Το e- mail δεν περιείχε τίποτα άλλο εκτός από αυτές τις τέσσερις λέξεις και τα tracks των My angel sleeps on the other rail αφού ο αποστολέας του συμφωνεί μαζί μου πως όταν η μουσική έχει τον πρώτο λόγο καλό είναι να σωπαίνεις για να καταλάβεις καλύτερα αυτά που έχει να σου πει. Ιt was just the beginning before the rain , γιατί πράγματι αυτό συνέβει όταν άρχισα να ακούω, για να φτάσω τελικά μούσκεμα στο τελευταίο track του cd. Δεν συμπαθώ τις ομπρέλες, ειδικά όταν βρέχει τέτοιες καταιγίδες. Σ' αυτή την πόλη άλλωστε, κυκλοφορούν τόσοι αδιάβροχοι άνθρωποι. Μείον ένας, θα περάσει σίγουρα και ευτυχώς, απαρατήρητος.

1 – An ant’s life
2 – Another girl nexdoor has her own nuclear weapon
3 – Dancing with an angel
4 – Never (dying animals song)

8.5/10










(Οι μοναδικές πληροφορίες που βρήκα βρίσκονται εδώ, μαζί με τα δύο albums του συγκροτήματος, διαθέσιμα για download).

Swallow Up The Moon - Phoenix and the Turtle (2010)

Eίναι σα να προσπαθείς να περιγράψεις τα χρώματα που έχουν οι πίνακες του Jackson Pollock. Τέσσερα tracks στα οποία το κλασσικό στοιχείο δένει θαυμάσια με το πειραματικό rock και τα γυναικεία μαζί με τα αντρικά φωνητικά τονίζουν τις όμορφες μελωδίες αφήνοντας άπλετο χώρο στα όργανα να μιλήσουν.

Με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, από τις πρώτες κιόλας νότες του, το Wasted days και το πανέμορφο πιάνο του παρέμεινε για ώρα στο repeat και όταν κατάφερα να συνεχίσω, το ίδιο ακριβώς συνέβη με το 514.

Ψάχνοντας να βρω κι άλλα στοιχεία για την μπάντα, είδα πως Phoenix and the turtle λέγεται ένα αλληγορικό ποίημα του Σαίξπηρ που μιλά για τον θάνατο της ιδανικής αγάπης αν και δεν είμαι τόσο σίγουρη πως αυτός ήταν ο λόγος που διάλεξαν το όνομά τους.

Ταξίδι ανάμεσα σε δέντρα , ανοιχτές πληγές και κήπους λίγο πριν την ανθοφορία τους, με όχημα το υπέροχο δέσιμο πιάνου, κιθάρας, τυμπάνων , βιολιού (το ακούς κάπου στο βάθος να πλημμυρίζει τις συνθέσεις χωρίς να έχει ρόλο πρωταγωνιστικό) , σε ένα πλήρη καλπασμό.

Tracklist

1 Line Drive
2 514
3 Stuart Drives A Comfortable Car
4 Wasted Days



8/10

Portishead - Live: Roseland NYC (1998)

- ..........
- ..........
- ..........
- ..........




Τracklist
1.Humming
2.Cowboys
3.All Mine
4.Mysterons
5.Only You
6.Half Day Closing
7.Over
8.Glory Box
9.Sour Times
10. Roads
11.Strangers





10/10

Explosions in the sky - The Earth Is Not a Cold Dead Place(2003)

Κατάδυση.

Εκεί.

Κ
ά
τ
ω




01 First Breath After Coma
02 The Only Moment We Were Alone
03 Six Days at the Bottom of the Ocean
04 Memorial
05 Your Hand in Mine

9/10

Shearwater – The Golden Archipelago (2010)

Κάπου στην 20η (για σήμερα) επανάληψη του Black eyes σβήνω ότι έγραφα τόση ώρα για τους Shearwater , σβήνω τις αναλύσεις των ήχων τους, την μικρή αναδρομή στις πέντε προηγούμενες δουλειές τους , τον σχολιασμό τριών εκ των έντεκα ασμάτων που περιλαμβάνονται στο Golden Archipelago και που ξεχώρισα από την αρχή , σβήνω την ερασιτεχνική κριτική μου, και αφήνω την τελευταία πρόταση που είναι και εκείνη που βγήκε αυθόρμητα και ταυτόχρονα σχεδόν από το στόμα όλης της παρέας με την οποία χτες επιδοθήκαμε σε ατελείωτα μακροβούτια μέσα στην ομορφιά του. Τι, απίστευτος, δίσκος, είναι, αυτός!

Το Rooks (που περιλαμβάνεται στο θαυμάσιο Rook του 2008) δεν έπαψε και ούτε θα πάψει ποτέ να έρχεται μαζί μου σε κάθε βόλτα και σε κάθε ταξίδι. Άλλωστε τον μεγαλύτερο σεβασμό για όλα όσα έχουν περάσει μαζί μας κάποια τραγούδια τους τον δείχνουμε, όταν κάτι το ίδιο αξιόλογο και πολλά υποσχόμενο βρεθεί στον δρόμο μας κι εμείς όχι μόνο δεν τα αφήνουμε σε κάποιο ράφι να ξεχνιούνται, μα αποφασίζουμε να τα αγαπήσουμε ακόμα πιο δυνατά.

01. Meridian
02. Black Eyes
03. Landscape at Speed
04. Hidden Lakes
05. Corridors
06. God Made Me
07. Runners of the Sun
08. Castaways
09. An Insular Life
10. Uniforms
11. Missing Islands

8/10

Mono live in Athens - Αnd then, the snow started

Mπορεί το Σάββατο το βράδυ στο Μύγα club η ατμόσφαιρα να ήταν αποπνικτική, μπορεί ως "συναυλιακός" χώρος να ήταν ο πλέον ακατάλληλος για ένα τέτοιο συγκρότημα, μπορεί ο κόσμος που επέλεξε να πληρώσει για να περάσει μιάμιση ώρα μαζί με τους Mono να μη σεβάστηκε στο ελάχιστο τις επιβλητικές και μεγαλειώδεις μελωδίες που ακούστηκαν , μπορεί ούτε οι μισοί από τους περίπου διακόσιους ανθρώπους να μην ένοιωσαν τον απίστευτο ηλεκτρισμό που υπήρχε μεταξύ των μελών του συγκροτήματος και την αβίαστη προσπάθεια του να τον μεταδώσουν στο κοινό , μπορεί οι περισσότεροι να μίλαγαν δυνατά μεταξύ τους , να γελούσαν και να συμπεριφέρονταν με τρόπο απαράδεκτο , μα όταν ξεκίνησε το Ashes In The Snow και κάπου στο δεύτερο λεπτό του, τίποτα απ' όλα αυτά δεν είχε πια σημασία για μένα. Ένας υπέροχος άνεμος φύσηξε, οι φωνές στο κεφάλι μου χαμήλωσαν, η μελωδία μεταμορφώθηκε σε πυκνές νιφάδες χιονιού και μαζί με τους απόμακρους βρυχηθμούς της κιθάρας, στροβιλίζονταν γύρω μου, πάνω μου, μέσα μου , παντού. Έκλεισα τα μάτια , και για όλη την υπόλοιπη βραδιά βρέθηκα στα μεγάλα θαλάσσια βάθη , με το παγετώδες τους μπλε να γεμίζει τους πνεύμονές μου, παρακαλώντας αυτή η ευδαιμονία να μην τελειώσει ποτέ και να συνεχίσει να μετατρέπει το μακροχρόνιο κρύο σκοτάδι τους σε φωτεινή φλόγα που καίει.

Θαυμάσιοι για άλλη μια φορά, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουν πόσο μεγάλη μπάντα είναι κι όμως αυτό να συμβαίνει κάθε δευτερόλεπτο, χωρίς να μας λείπουν καθόλου οι ανύπαρκτοι στίχοι, ένα μεγάλο κρίμα για όλους εκείνους που προσπάθησαν να χαλάσουν την μαγεία και ένα ευτυχώς που την μουσική τίποτα δεν μπορεί να την σκοτώσει. Αν κάτι ελάχιστα την τραυματίζει είναι η συμπεριφορά και η έλλειψη παιδείας κάποιων δήθεν ταγμένων οπαδών της, όμως στο τέλος οι Mono αδιαφορώντας υποκλίθηκαν με την γνωστή αυτοκρατορική αξιοπρέπεια που τους διακρίνει, αφήνοντάς μου έντονη την αίσθηση ότι έζησα μια αληθινά επική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Στον δρόμο για το σπίτι δεν μου μιλούσα, τριγύρω κόσμος, αυτοκίνητα, φασαρία, το cd player έπαιζε δυνατά το Are You There και όταν αποφάσισα σιωπηλά να μου κάνω την ίδια ερώτηση, κατάλαβα από το σαρκαστικό χαμόγελο του εαυτού μου πως συνεχώς αλλού βρίσκεται, μα πάντα εδώ είναι.