50. Playfellow – Carnival OffΠαράξενο artwork, ωραία φωνητικά, κιθάρες που εκπέμπουν ήρεμη δύναμη. Άνετα θα τους έβλεπα live σε κάποιο υπόγειο μπαράκι του Βερολίνου, ή θα τους ήθελα για παρέα στην εξοχή με πίσσα σκοτάδι, ξαπλωμένοι όλοι μαζί σε ένα δροσερό στρώμα από γρασίδι με τον χρόνο να έχει σταματήσει να κυλά για να προλάβουμε να διαβάσουμε τα παράξενα σχήματα που φτιάχνουν τα αστέρια. Εκείνοι να τραγουδάνε το Your ghost για να με τρομάξουν , κι εγώ να γελάω και να αναρωτιέμαι πως γίνεται μερικές φορές, ελάχιστες, να περιμένω το καλοκαίρι.
Your ghost
49. Phoenix and the Turtle - Swallow Up The Moon
Ζωηρόχρωμοι πυροβολισμοί, κάτι σαν ταξίδι στην άγνωστη άσφαλτο κάποιας πολιτείας, μπλε και κόκκινο, ανακατεμένες φωτογραφίες, μισοτελειωμένος καφές στην θέση του συνοδηγού. Δεν χρειάστηκε παρά μία μόνο ακρόαση για να ξεχωρίσω το Wasted days ως το καλύτερο από τα τέσσερα trucks του δίσκου, άλλωστε ότι αρχίζει με πλήκτρα πολύ δύσκολα δεν καταφέρνει να μου αποσπάσει αμέσως την προσοχή. Οδηγείς λέει στην πέμπτη λεωφόρο και ξαφνικά δίπλα σου αρχίζουν και εμφανίζονται σε slow motion χωράφια καλαμποκιού , κάτω από τον πιο γαλάζιο ουρανό. Απλό στην εκτέλεση μα όχι εύπεπτο album. Ηχεί λυπημένο αλλά αφήνει ένα συναίσθημα ευτυχές. Kαλύπτει όμορφα μία συνηθισμένη μοναχική μέρα του Δεκέμβρη ενώ ταυτόχρονα ηχεί εξίσου καλά ανάμεσα στις φωνές μιας πολυμελούς παρέας και αν είχε γεύση θα έμοιαζε με τη γέμιση μαρμελάδας σε φρεσκοψημένο muffin.
Wasted Days
48. Subheim - No Land Called Home
Όταν το 2008 άκουσα για πρώτη φορά το approach των Subheim – πνευματικό παιδί του Έλληνα συνθέτη Kosta K – κάτι μέσα μου επέμενε να κρατήσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το όνομά και τους ήχους τους και να παρακολουθήσω την πορεία τους στο χρόνο. Δεν με απογοήτευσαν στο ελάχιστο, αφού λίγο καιρό πριν και ακούγοντας τη δεύτερη δουλειά τους με τίτλο No land called home πείστηκα πως έχω να κάνω με μια μουσική γεμάτη εικόνες, σκοτεινά χρώματα, αστική ασχήμια, χαμόγελα και θορύβους που εξασθενούν με τον χρόνο , ουρανούς, μοναχικά όντα στις στέγες τις πόλης και μια απόμακρη φωνή , αυτή της Katja να δένει όμορφα με το πιάνο, τα βιολοντσέλα, και το απόκοσμα όμορφο synthwork. Γεμάτο συναισθηματισμό , ένα πράγμα με έκανε να σκεφτώ μετά την πρώτη του ακρόαση. extremely musical.
47. The Whiskers - War of CurrentsΗ τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά τους δεν περιέχει μόνο ένα από τα ομορφότερα κατά τη γνώμη μου τραγούδια του 2010 το Only Source of Light , αλλά είναι ένας δίσκος που μοιάζει με φθινοπωρινό φύλλο που στροβιλίζεται λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος , πέφτει, ξανασηκώνεται και πάλι από την αρχή. Για ώρες. Για μέρες. Για πολύ. Τους αδικώ κατάφορα με τη θέση που τους δίνω , ανίκανη να εκφράσω ακριβώς τι μου συμβαίνει κάθε φορά που τους ακούω αντιγράφω από το gramophone και πατάω για χιλιοστή φορά το play. Of pulses and dreams and night swims, and horrible terrible tangible imagery. You can dance yourself to death, you can duck the giant swinging boom, or you can fall asleep to the sounds of someone crooning their heart inside out. It's a beautiful thing.
Only Source of Light
46. Zazie von einem anderen stern - Regen: TropfenΑπόκοσμο πιάνο που ακούγεται ακριβώς λες και άνοιξε μια τρύπα στο κεφάλι της Zazie για να βγει ο ήχος. Kάπου σε ένα άγονο δωμάτιο, άλλες φορές πεταμένο σε κάποια γωνιά της νύχτας, άλλες στη νησίδα του δρόμου περιμένοντας να περάσει απέναντι. Βραχυκύκλωμα μνήμης, σκοτεινό, σχεδόν ζοφερό με νότες που πολλές φορές μοιάζουν να βγαίνουν από αναμίκτη τσιμέντου, ταυτόχρονα αναζωογονητικό, αταξινόμητο, αριστούργημα .
Nacht
