Electro glide in blue

 Pain In Any Language (Αpollo 440 ft. Billy Mckenzie )

Oaqk - München (2009)

" Όταν πεθάνω, θέλω να με θάψουνε μέσα σου". Αν είσαι από αυτούς που είχαν την τύχη να ακούσουν κάποτε μια φράση σαν αυτή συνοδευόμενη από το 6 years, τότε παίρνεις ένα μπουκάλι κάτι, βρίσκεις μια ταράτσα με θέα τον Πειραιά μένεις εκεί όλη νύχτα και σκέφτεσαι πως ελευθερία δεν είναι μόνο να μπορείς να φεύγεις ανά πάσα στιγμή από όλα όσα αγαπάς, αλλά και να μπορείς να έρχεσαι, όσο πιο κοντά τους αντέχεις.

Tracklist


1 Inferno Paradiso

2 Belarus

3 I Hope

4 Cold Hands

5 Dead Horse Running

6 Silver Snow Fall

7 Omen She Brings

8 6 Years

9 Purgatrio



8/10

The soul of Nina

Το Everything must change γράφτηκε από τον Benard Ighner, τραγουδήθηκε από πολλούς καλλιτέχνες και η πρώτη εκτέλεσή του ανήκει στον Quincy Jones το 1974,  ενώ με τη φωνή της Νina Simone   αποτυπώνεται σε βινύλιο  το 1978.  Ένα χρόνο πριν, καθισμένη  μπροστά από ένα grand piano, κόβει την αναπνοή του λονδρέζικου κοινού που είχε την τύχη να βρεθεί στο Royal Theatre. Η συναυλία ηχογραφείται και με την ονομάσια Live At Drury Lane κυκλοφορεί ως προάγγελος του Baltimore που περιέχει την  στουντιακή του εκδοχή.

Deathly sarcastic as a straight razor slice to the throat  γράφουν  οι κριτικοί για εκείνη την ερμηνεία της κι εμείς που δεν θα έχουμε ποτέ την τύχη να την ακούσουμε ζωντανά, αρκούμαστε στα έντεκα διαμάντια αυτού του αριστουργήματος που στρογγυλοκάθονται στην καρδιά μας εδώ και καιρό λαμπυρίζοντας, απόδειξη πως ο χρόνος πολλές φορές, δεν είναι ικανός να ξεθωριάζει τα πάντα στο πέρασμά του.

Ευρηματική χροιά, συγκλονιστικές ερμηνείες, εσωτερικός τσαμπουκάς, αξεπέραστη.

01  Balm In Gilead
02  Balm In Gilead
03  Rich Girl
04  Little Girl Blue
05  The Other Woman
06  Turning Point
07  Pirate Jenny
08  Pirate Jenny
09  Everything Must Change
10  That's All I Want From You
11  Ain't Got No/ I Got Life 

Irrepressibles - Mirror Mirror( 2010)

Ποιό το αποτέλεσμα αν αναμίξουμε τη φωνή του Anthony Hegarty (από τους Anthony and the Johnsons), την μουσική του Danny Elfman (επί χρόνια συνεργάτη του Tim Burton) και το θέαμα που προσφέρει το Cirque De Soleil? Μα φυσικά οι Irrepressibles!

Mεγάλη τύχη να ακούς δουλειές που διαφέρουν από όλες όσες κυκλοφορούν τώρα τελευταία στους γεμάτους λακούβες διαδρόμους της μουσικής βιομηχανίας και μάλιστα να είναι καλές. To Mirror - Mirror ανήκει σε αυτή την κατηγορία και όσοι επιλέξουν να το ακούσουν, θα διαπιστώσουν ότι η αίσθηση που αφήνει αυτό το album τελειώνοντας, είναι εκείνη της πείνας και της επιθυμίας για ακόμα μία ακρόαση, πράγμα που θα εξακολουθήσει να συμβαίνει ακόμα και μετά από πολλές επαναλήψεις.

Οι λόγοι πολλοί, αφού αυτή η βρετανική ορχηστρική μπάντα,έχει καταφέρει να ενσωματώσει θαυμάσια στη μουσική και στη σκηνική της παρουσία στοιχεία Baroque αλλά και Commedia dell'arte μαζί με τις όποιες επιρροές της από Bowie, Buckley και κάτι λίγο από Sparks, αλλά κυρίως επειδή αυτή η ζωηρόχρωμη θάλασσα εγχόρδων, σε συνδιασμό με την υπέροχη φωνή του τραγουδιστή τους - σε ρόλο αφηγητή- οδηγούν τον ακροατή στο απόλυτο ηχητικό ταξίδι, σε μια άλλη εποχή και διάσταση.

Αγάπη, μίσος, σφοδρή επιθυμία , απώλεια, όλα σε μεγάλες δόσεις μέσα από ένα μονόλογο χωρίς ανάσα και  ενορχηστρωμένο με τρόπο μοναδικό.

Υψηλή τέχνη; Ίσως. Μια αληθινή φαντασμαγορία; 'Ισως και πάλι. Μπορεί τελικά το μόνο σίγουρο να είναι ότι αν ο Jamie McDermott άκουγε την αυρθόρμητη και γεμάτη έκπληξη ερώτησή μου "τι είναι πάλι αυτό; " όταν άκουσα για πρώτη φορά το In this shirt, να μου απαντούσε με άψογη προφορά και χαμογελώντας σαρκαστικά, "It may not be everyone's cup of tea dear, but it's still definitely worth checking out".

Τracklist

1. My Friend Jo

2. I'll Maybe Let You

3. In Your Eyes

4. Anvil

5. Forget The Past

6. Knife Song

7. My Witness

8.  Nuclear skies

9. Splish Splash Sploo

10. The Tide

11. Transition Instrumental

12. In This Shirt

 
 
8/10 
 
 
 

Πολλές ευχαριστίες στον Basnia , ηθικό αυτουργό αυτής της ανάρτησης.

Massive Attack (2010)

Μετριότατο αλλά καλύτερο από τον προκάτοχό του 100th Window. Αν μάλιστα   μπεις στη διαδικασία  σύγκρισης με προηγούμενες δουλειές τους  ή ακόμα χειρότερα με συγκεκριμένες συνθέσεις τους - Protection, Butterfly Caught,  Live with me,  Weather storm και τόσες άλλες -   σου φαίνεται σαν συλλογή με b-sides tracks , οι οποίες συλλογές βέβαια,  πολλές φορές κρύβουν διαμάντια. Δυστυχώς στην περίπτωση του Heligoland δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφήνουν απλώς εσένα με μια γεύση στυφή κάπου στο τελευταίο λεπτό  να αναρωτιέσαι γιατί τέτοιες μπάντες βγάζουν cds σαν αυτό,  και το  υποσυνείδητό σου τραγουδώντας grab that cash with both hands από το Money των Floyd, να σου δίνει την απάντηση.


 

Για τους φανατικούς - στους οποίους ανήκω κι εγώ - όλο το album που θα κυκλοφορήσει στις αρχές Φεβρουαρίου  εδώ, αν και -πολύ λογικά- μετά την ακρόασή του με έπιασε μια τεράστια νοσταλγία για κάτι τέτοιο.

 

 

Track list

01. Pray for Rain
02. Babel
03. Splitting the Atom
04. Girl I Love You
05. Psyche
06. Flat of the Blade
07. Paradise Circus
08. Rush Minute
09. Saturday Come Slow
10. Atlas Air



5/10

Pascal Comelade

Κάτι μεταξύ Eric Satie και Barry Adamson, ο Pascal Comelade εισήγαγε την ιδέα του... τσίρκου στη σοβαρή μουσική και την ιδέα της σοβαρότητας στην ελαφριά μουσική , έγραψε θαυμάσιες συνθέσεις που θυμίζουν "imaginary wonderland" ανέβασε τον συναισθηματικό μας δείκτη στο κόκκινο χιλιάδες φορές, παίζει πιάνο, μπάσο, όργανο, ηλεκτρική κιθάρα, κίμπορντς, μπάντζο, ακορντεόν, αρμόνιο, σε πολλές από τις συνθέσεις του χρησιμοποιεί παιδικά μουσικά όργανα όπως πλαστική κιθάρα, μελόντικα, πλαστικές τρομπέτες, έχει στο ενεργητικό του σημαντικές συνεργασίες  και μια αξιοζήλευτη δισκογραφία, μα πάνω απ'όλα αυτό που τον κάνει για μένα τόσο σημαντικό είναι ότι κάθε φορά που ακούω την μουσική του νιώθω σα να είμαι δέκα χρονών, σα να ξέρω μόνο από πτήσεις και από πτώσεις τίποτα, σα να θέλω να βγω στο δρόμο να περπατήσω με τις κάλτσες μου μόνο, να με βλέπουν τα πιτσιρίκια να μου γελάνε, σαν τα βλέφαρά μου να είναι τηλεσκόπια μαγικά...

 Sense el ressò del dring
 Tango del Rosselló
Valse De L aiguille Creuse

Seven Saturdays – Seven Saturdays (2010)

Tracklist


1 The Shallow End
2 Secret Things
3 Good Morning, I Love You
4 Love in the Time of Anticipated Defeat
5 A Beautiful Day


7/10

Heart with four rooms - New century classics

Track list

Room one

Room two

Room three

Room four

7/10

White lunar

Kυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2009, περιέχει τις δουλειές των Cave & Ellis για τις ταινίες The Proposition , The Assassination Of Jesse James, Woyzeck, Metamorphosis , Τhe road,  καθώς και κάποιες  ακυκλοφόρητες μέχρι τώρα συνθέσεις. Στα αγαπημένα της χρονιάς που πέρασε και αφού όπως πολύ σωστά είπε ο South,  " Oι ιδιαίτερες συνεργασίες Ellis και Cave, μοιάζουν σαν κατ'ιδίαν συνομιλίες σε πηγαδάκι σε έναν πολύβουο διάδρομο" ,  ομολογώ πως δεν έχω καθόλου τύψεις για καμία από τις φορές που προσπάθησα να κρυφακούσω.

Ολόκληρο, το κατεβάζετε EΔΩ.

Nick Cave & Warren Ellis - The Road

Όσο καιρό περίμενα την ταινία, άλλο τόσο περίμενα και τις μουσικές που συντροφεύουν τους δύο ήρωες του  Cormac McCarthy  στην πορεία τους προς τη  θάλασσα όπως αυτή περιγράφεται στο ερεβώδες αριστούργημα  του "The road" .

Μαζί τους στο  δρόμο οι σκοτεινές συνθέσεις του Cave που ξεπηδούν με χαρακτηριστική άνεση από το βαρεμένο και σοφό  μυαλό του και το βιολί του Ellis  που μαγικά και με σχεδόν εκνευριστικά άρτια τεχνική χρησιμοποιεί κατ'εξακολούθηση,ως σκεύος ηδονής.

Αφού άκουσα και το τελευταίο κομμάτι του cd αναρωτήθηκα τι θα κάνω τώρα; Έτσι θυμήθηκα το Ladies and Gentlemen we’re floating in space και χωρίς δεύτερη σκέψη ξαναπάτησα το play.

The real thing

The road

Music for airports

Τα αεροδρόμια είναι μη τόποι και οι αίθουσες αναχωρήσεων σημεία μηδέν κι ας έχουν όνομα. Στιγμιότυπα ασπρόμαυρα, χαμηλού κοντράστ και ανάλυσης, θολά. Σαν τα πρόσωπα που περιφέρονται εκεί και μοιάζουν τόσο οικεία, λες και έχουμε καθίσει δίπλα τους και έχουμε προλάβει να τους εξιστορήσουμε ολόκληρη τη ζωή μας. Γνώριμα, σαν εκείνα που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ.

O δίσκος αυτός ηχογραφήθηκε το 1978, γεγονός  τελείως τυχαίο αφού θα μπορούσε να έχει ηχογραφηθεί το 7981 ή το 9187. Ηχητική επένδυση από το μέλλον ότι κι αν λέει ο πίνακας ανακοινώσεων.  Arrivals, Departures.

02- 1 (part 2) - Βrian Eno

f#a# (infinity symbol) - Godspeed You! Black Emperor (2007)

Συναισθηματικό roller-coaster, ψυχική πλημμύρα, παλίρροια, γραμμικό ταξίδι, ευφυής μουσική σύλληψη και ενορχήστρωση, συναρπαστικές κιθάρες, εξαιρετικό μπάσο, διαολεμένα βιολιά παρέα με το πιο εγωκεντρικό τσέλο, συριγμοί τρένων που δεν έχουν κανέναν στο τιμόνι, ήχοι που μοιάζουν με σειρήνες αεροπορικής επιδρομής από κάπου μακριά , νότες εξαγριωμένες που οδηγούν τον ακροατή σε μια άβυσσο πριν τρεμοσβήσουν και τελειώσουν αφήνοντάς τον να αναρωτιέται για ώρες, για μέρες, για καιρό, τι συνέβη και που βρίσκεται.

Nότες που η ποίησή τους με άφησε άφωνη, που όταν νόμιζα ότι τέλειωσα την ακρόασή τους συνέχισαν να τραντάζουν την σιωπή, που με έκαναν να αισθανθώ ότι είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που έχει απομείνει πάνω στη γη, πως αυτός είναι ο ήχος της μοναξιάς, της κραυγής, ότι αν βρω το κουράγιο να κοιτάξω έξω από το παράθυρο, ανάμεσα στα κατεστραμένα κτίρια θα δω έναν μαυροφορεμένο άντρα να τρεκλίζει και να φωνάζει δυνατά "We're trapped in the belly of this horrible machine, and the machine is bleeding to death" ή θα αντικρύσω σκοτεινά σύννεφα να πλησιάζουν απειλητικά γρήγορα την κατεστραμένη μου πόλη και τους κουρασμένους και βρώμικους ανθρώπους της να έχουν γίνει ένα με τους τεράστιους σωρούς ερειπίων.

Βουτιά στο άπειρο διάρκειας 68 λεπτών, ένα μικρό αριστούργημα, σαφώς ένα από τα καλύτερα albums των Godspeed You! Black Emperor και ένα από εκείνα που η ευφυία των δημιουργών του καθιστά αδύνατη την λεκτική του περιγραφή . Κλείστε τα μάτια, ακούστε τα 17 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα του East Hastings, ακούστε πίσω από τον ήχο, αφήστε τον να επιταχύνει, να πει , φανταστείτε μια ανθρωπότητα που παύει ξαφνικά να υφίσταται κι αν νιώσετε κάτι να αρχίζει να τυλίγεται γύρω από τον λαιμό σας κάπου κοντά στο 9ο λεπτό, είναι τα χέρια εκείνου του παράξενου άντρα που τριγυρνά στην πόλη που βρίσκεται στην άκρη του κόσμου και ψιθυρίζει κοντά στο αυτί σας " The car's on fire and there's no driver at the wheel. And the sewers are all muddied with a thousand lonely suicides And a dark wind blows"

 
East Hastings
 
 
 
 

Αstor Piazzolla : El Gran Ástor

"Όταν τη συνάντησα της έδειξα συμφωνίες και σονάτες μου με το κιλό. Άρχισε να τις διαβάζει και ξαφνικά είπε το εξής φρικτό: "Είναι πολύ καλογραμμένα". Και σταμάτησε, βάζοντας μια μεγάλη τελεία, τεράστια σαν μπάλα ποδοσφαίρου.

Μετά από λίγο είπε: “Εδώ είσαι σαν τον Στραβίνσκι, σαν τον Μπάρτοκ, σαν τον Ραβέλ, αλλά ξέρεις τι; Δεν βρίσκω τον Πιατσόλα εδώ πέρα.” Κι άρχισε να διερευνά την προσωπική μου ζωή: τι έκανα, τι έπαιζα και τι δεν έπαιζα, αν ήμουν εργένης ή με κάποιον, ήταν σαν πράκτορας του FBI! Και της είπα με ντροπή ότι ήμουν μουσικός του τάνγκο. Στο τέλος της είπα, "Παίζω σε νυχτερινό κέντρο".  Δεν ήθελα να πω καμπαρέ. Κι εκείνη απάντησε, "Νυχτερινό κέντρο, ναι, δηλαδή καμπαρέ, δεν είναι;" "Ναι," απάντησα, και σκέφτηκα, "Θα τη χτυπήσω αυτή τη γυναίκα μ' ένα ραδιόφωνο στο κεφάλι..." Δεν ήταν εύκολο να της πει ψέματα κάποιος.

Συνέχισε να ρωτάει: "Λες ότι δεν είσαι πιανίστας. Τι όργανο παίζεις τότε;" Και δεν ήθελα να της πω ότι έπαιζα μπαντονεόν γιατί σκέφτηκα ότι θα με ρίξει κάτω από τον τέταρτο όροφο. Τελικά ομολόγησα και μου ζήτησε να της παίξω λίγα μέτρα από κάποιο δικό μου τάνγκο. Άνοιξε ξαφνικά τα μάτια, μου άρπαξε το χέρι και είπε: "Βρε χαζέ, αυτός είναι ο Πιατσόλα!" Και πήρα όλη τη μουσική που είχα συνθέσει, δέκα χρόνια της ζωής μου, και την έστειλα στον διάολο μέσα σε δύο δευτερόλεπτα".

Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η απερίγραπτη ιδιοφυία, συνομιλώντας με την Γαλλίδα συνθέτρια και μαέστρο Nadia Boulanger.

Παίρνοντας την μουσική των «μεγάλων» από τις αίθουσες με τις βελούδινες επενδύσεις και ριχνοντάς την στα πεζοδρόμια του Μπουένος Άιρες να χορεύει στους ρυθμούς του, απελευθερωμένος από τις κριτικές και από την συντηρητική κυβέρνηση της πατρίδας του, μίλησε στις νέες γενιές και έκανε δημοφιλείς μουσικούς και ακροατές τζαζ σε όλο τον κόσμο να πιαστούν τελικά στο δίχτυ του tango nuevo,  έναν ιδιαίτερο συνδυασμό του ύφους και του ρυθμού του αργεντίνικου τάνγκο, της κλασικής μουσικής, της τζαζ και της αρμονίας του 20ου αιώνα .

Το tango nuevo του Πιατσόλα ξεχώριζε από το παραδοσιακό, λόγω της ενσωμάτωσης στοιχείων τζαζ, της χρήσης περίπλοκων συγχορδιών και διφωνιών, της χρήσης αντίστιξης, και των μακρών συνθετικών μορφών. Ο Πιατσόλα εισήγαγε επίσης μουσικά όργανα που δεν χρησιμοποιούνταν στο παραδοσιακό τάνγκο, όπως το φλάουτο, το σαξόφωνο, την ηλεκτρική κιθάρα,  το βιμπράφωνο, ακόμα και  ντραμς.

Το ρητό "στην Αργεντινή όλα μπορούν να αλλάξουν — εκτός από το τανγκό" δείχνει λίγο την αντίσταση που συνάντησε ο Πιατσόλα στην πατρίδα του. Όμως η μουσική του έτυχε αποδοχής στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, και τις διασκευές του υποδέχθηκαν με χαρά κάποια φιλελεύθερα τμήματα της αργεντίνικης  κοινωνίας, τα οποία προωθούσαν πολιτικές αλλαγές παράλληλα με τη μουσική του επανάσταση.

Η μουσική του συνόψισε την ένταση της σύγχρονης ζωής με την τήξη της φολκλορικής ομορφιάς και σφυρηλάτησε ένα νέο είδος που προκάλεσε ακόμα και τον πιο προσκολλημένο στις παραδόσεις ακροατή.

Έργα όπως το "Concierto para Bandoneón, Orquesta, Cuerdas y Percusión", το "Doble-Concierto para Bandoneón y Guitarra", το "Tres Tangos Sinfónicos" και το "Concierto de Nácar para 9 Tanguistas y Orquesta", είναι μερικοί από τους «φόρους» που κάποιος θα μπορούσε να πληρώσει στην διάρκεια μιας ζωής γεμάτης καλλιτεχνική τόλμη, μόνο που  ο Gran Ástor τους πληρώνει  και με το παραπάνω ακόμα και μετά θάνατον.

Luna    γιατί όσο κι αν προσπαθώ να τα βάλω με τις μουσικές μου εμμονές, με κάποιες όπως αυτό το αριστούργημα, συνειδητοποιώ ότι απλά, δεν χρειάζεται.

One Day We Will All Live Under the Sea

Το One Day We Will All Live Under the Sea είναι η ένατη συνέχεια της θαυμάσιας συλλογής με την ονομασία Silent Ballet που αριθμεί μέχρι στιγμής δώδεκα albums και συνδιάζει ορχηστρικούς ήχους μαζί με μινιμαλιστικές δόσεις ηλεκτρονικής μουσικής. Συνεκτικές, κλασσικές και εμπνευσμένες συνθέσεις πολύ προσεκτικά επιλεγμένες , δημιουργούν μια μυστηριακή ατμόσφαιρα που ίσως δεν ταιριάζει καθόλου στα ακούσματα εκείνων που προσεύχονται απελπισμένα για την άφιξη του καλοκαιριού, αλλά κερδίζει σίγουρα τις καρδιές όλων εκείνων που απολαμβάνουν κάθε εποχή και που αρέσκονται σε μεταμεσονύκτιες ακροάσεις ήχων έτοιμων να τυλιχτούν στην κυριολεξία γύρω από τον ακροατή τους.

Artists:Various - Album: Silent Ballet Compilation - Vol.IX - Year: 2008
Genre:Instrumental, Ambient, Neo-classical

Τracklist

01.The Dead Sea: Nulla Desiderata
02. Olafur Arnalds: Fok
03. Anoice: Glitch
04.Bersarin Quartett: Mehr Als Alles Andere
05. Emanuele Errante: Fecunda
06.Peter Broderick: Atlantic
07.The Abbasi Brothers: The Social Evening (In 1992)
08.Sumner McKane: Doris
09.Cam Butler: I Surrender
10.Redhooker: Telling Time
11.Bosques de mi Mente: Nubes Apiladas en Forma de Montanas
12.Rudi Arapahoe: Conversation Piece
13.Joe Frawley: Sketches from Memory

"Ο χώρος που καταλαμβάνει στον εγκέφαλο το σύστημα της ακοής είναι μικρότερος από τον χώρο που καταλαμβάνει το σύστημα της όρασης. Ωστόσο το σύστημα της ακοής βρίσκεται από φυσική άποψη πλησιέστερα στις περιοχές του εγκεφάλου που ρυθμίζουν τη ζωή. Οι περιοχές αυτές είναι η βάση για τις αισθήσεις του πόνου, της απόλαυσης, του κινήτρου και άλλων βασικών συναισθημάτων. Επιπλέον, οι φυσικές δονήσεις που καταλήγουν στην αίσθηση του ήχου αποτελούν μια παραλλαγή της αίσθησης της αφής . Αλλάζουν το σώμα άμεσα και βαθιά , πολύ περισσότερο από τα φωτεινά ερεθίσματα που καταλήγουν στην όραση. Το ανθρώπινο ον έχει την ικανότητα να κλείνει τα μάτια του όποτε το επιθυμεί. Ωστόσο είναι ανίκανο να κλείσει τα αυτιά του. Ο ήχος διεισδύει στο σώμα και επομένως συνδέεται με πιο άμεσο τρόπο με αυτό.

Ο ήχος είναι μια φυσική διαδικασία πάνω στην οποία το ανθρώπινο ον δεν έχει κανένα έλεγχο. Η ικανότητα να ακούμε αρκετές φωνές ταυτόχρονα κατανοώντας τι λέει η κάθε μία ξεχωριστά, να θυμόμαστε ένα μουσικό θέμα που εμφανίστηκε για πρώτη φορά μέσα από μία μακρά διαδικασία μεταμόρφωσης και τώρα κάνει ξανά την εμφάνισή του κάτω από ένα διαφορετικό φως , η ακουστική επιδεξιότητα, είναι όλα ιδιότητες που αυξάνουν την κατανόηση. Όλες αυτές οι δεξιότητες που οι περισσότεροι διαθέτουμε και ευτυχώς δεν αποτελούν απόκρυφο βασίλειο μιας τέχνης για εκλεκτούς , διαμορφώνει ανθρώπινα όντα πιο ικανά να κατανοούν αρκετές απόψεις ταυτόχρονα , ανθρώπινα όντα που έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να συλλαμβάνουν τις ομοιότητες ανάμεσα στους ανθρώπους παρά τις διαφορές μεταξύ τους".

Αυτά λέει στο θαυμάσιο βιβλίο του " Η μουσική κινεί τον χρόνο" ο Ντάνιελ Μπάρενμποιμ, αυτά προσυπογράφω και με αυτά σας καλωσορίζω σ'αυτή τη σελίδα.

Ξεκινώντας , αποφάσισα να μην ασχοληθώ καθόλου με τα καλύτερα albums και tracks της χρονιάς ή της δεκαετίας που πέρασε, όπως αρχικά είχα αποφασίσει, (εξαιρετικές λίστες θα βρείτε σε όλα τα blogs δεξιά, που θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα στο είδος τους) και να βάλω για αρχή σε τυχαία σειρά τέσσερις ήχους που έχουν πολλά να μου πουν, τραγούδια που πέρασα και περνάω πολλές ώρες της ημέρας μαζί τους και που επιβεβαιώνουν κάθε φορά μαζί με αμέτρητα άλλα, ότι η ακοή μπορεί, και πράγματι αντιπροσωπεύει όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις μαζί, αφού ο ήχος δημιουργεί εικόνα, γεύση , αφή και μυρωδιά.

Η μουσική είναι ανάγκη, και ως τέτοια θα αντιμετωπιστεί εδώ, κάθε στιγμή που θα προκύπτει μια συγκίνηση εξαιτίας της

Tracks: The Black Heart Procession - The letter - The long sea - Arab strap - Trentemøller - Somersault - Marc Lanegan - One way street.

Όλα ΕΔΩ