2010 - Οι Πενήντα αγαπημένοι μου δίσκοι (35 -31)

35. Clogs- The Creatures In The Garden Of Lady Walton

Iστορίες από την κρύπτη της ψυχής του Bryce Dessner και του Padma Newsome και άξια συνέχεια του αριστουργηματικού Lantern. Ένα ασταμάτητο όργιο έγχορδων, που οι ερωτικές συνευρέσεις τους σε κάνουν να θέλεις να κοιτάξεις από την κλειδαρότρυπα , να κολλήσεις το αυτί σου στην πόρτα και να απολαύσεις ανερυθρίαστα τους οργασμούς τους που στο τέλος σου κλέβουν την καρδιά. Δεν θυμάμαι ούτε ένα μέτριο album από το αμερικανοαυστραλέζικο κουαρτέτο, οι Clogs αποδεικνύουν τελεσίδικα ότι η νεο-κλασσική μουσική μπορεί να απευθύνεται και σε ακροατές με σύγχρονα ακούσματα. Και ευτυχώς, όπως στην περίπτωση του The last song δεν συνθέτουν μόνο τέτοια.

Last Song" (featuring Matt Berninger from The National)

34. LES DISCRETS - Septembre Et Ses Dernieres Pensees

Μου φτιάχνουν ένα ταξίδι. Ξεκινά από το δεξί μου πόδι και καταλήγει ακριβώς πάνω στο μετωπό μου. Είναι μικρό και λίγο γιατί πολλά εκεί σημαίνει τίποτα εδώ. Και μου λένε "Ει! Πρόσεχε θα πέσεις!"Και τους απαντώ "Τώρα θα δείτε τι θα πει να είμαι παντού" Και λέω ξανά "Τώρα θα δείτε τι θα πει να μην είμαι καθόλου"Μετά θυμάμαι πως κάποτε είχα. Και κρατάω την ανάσα μου.Την κρατάω δεύτερη φορά για συμπαράσταση. Δεν αναπνέουν ούτε εκείνοι. Εκείνοι μόνο τραγουδούν.

Song For Mountains

33. Blonde Redhead - Penny Sparkle

Οι επικριτές τους είπαν πως ο δίσκος αυτός μοιάζει σα να ξέχασαν να ηχογραφήσουν τα μισά όργανα. Μόνο χημική ανάλυση δεν του έγινε ή μήπως ναι; Διάβασα στο mic πως το Penny Sparkle ακούγεται άδειο, μινόρε και άκαρδο. Μινόρε και άκαρδο στη θεωρία (και την πράξη ) της μουσικής ποτέ δεν βάδισαν στον ίδιο δρόμο. Οι συγχορδίες μινόρε έχουν σχήμα καρδιάς, έχουν τον συναισθηματικό τους δείκτη στο κόκκινο κι ένα πικρό χαμόγελο στο στόμα μαζί με την ίδια ακριβώς γεύση. Kι εμένα οι γεύσεις αυτές μου αρέσουν πολύ. Η μουσική άλλωστε γι'αυτό έχει πόδια σούπερ ήρωα. Για να πηγαίνει μπροστά κάτω από τις όποιες συνθήκες. Και όταν είσαι σούπερ ήρωας, δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις συνέχεια τι μπορείς να κάνεις. Σε κάποια ανύποπτη στιγμή, ίσως και να μπορείς να σώσεις πέντε ανθρώπους από ένα βροχερό απόγευμα. Εκείνοι που διαλέγουν το οικοδόμημα των Blonde στην έναρξη μιας καταιγίδας, ακόμα κι αν ο θεμέλιος λίθος του - οι κιθάρες- απουσιάζει, ξέρουν ότι δεν θα τους βρει ούτε μία σταγόνα.


Black Guitar



32. Matt Elliott & The Third Eye Foundation - Dark

Εδώ μιλάμε για εμμονή. Κι όταν πρόκειται για εμμονή, δεν σου μένουν και πολλά περιθώρια να ξεφύγεις και να κρίνεις αντικειμενικά έναν δίσκο. Έγραψα γι'αυτόν τον Οκτώβριο: Σκοτάδια. Από εκείνα τα παράξενα που λαμπυρίζουν , που όταν αποφασίσεις να τα εξερευνήσεις, τίποτα πάνω σου δε μυρίζει αποτυχία και τίποτα δεν κολλά αηδιαστικά. O Matt Elliott ξαναχτυπά, κυνηγώντας μέσα στη νύχτα τον ήλιο του, κυκλοφορώντας στις αρχές Νοεμβρίου το Dark γλύφοντας αυτή τη φορά τις πληγές του και με την ψυχή του να ποζάρει μπροστά μας γυμνή, χωρίς την παραμικρή διάθεση να κρυφτεί από κανέναν. Δύο μήνες μετά , θα προσθέσω απλώς την ανεπανάληπτη εμφάνισή του στο Half Νote. Aποστομωτική και μεγαλειώδης τόσο, που αν ήμουν 20 χρονών θα σηκωνόμουν στη σκηνή , θα του έδινα ένα υπεργαλαξιακό , super nova φιλί και θα του ψιθύριζα έρχεσαι να κρυφτούμε μέσα μου να γελάμε;

If You Treat Us All Like Terrorists We Will Become Terrorists





31. Hammock - Chasing After Shadows...Living with the Ghosts

Bλέπεις πόση συγκίνηση εκτοξεύεται ακόμα και χωρίς λόγια; Σαν φαιόλευκη ουλή. Κι αυτή είναι μια στιγμή , εναρκτήρια σεκάνς μιας ζωής χωρίς διαλόγους, και τον ήχο που κάνει το αγόρι τρέχοντας πίσω από χάρτινα πουλιά. Το χθες ανατρέπει και καραδοκεί . Σαν το νερό. Το μόνο σημείο διαφυγής του είναι το χιόνι που θρυμματίζεται. Το πιο ακριβό που μπορείς να μου κλέψεις είναι το συναίσθημα. Την γεύση όμως της ενοχής που μπορείς να την κρύψεις; Σε ποιο σκοτεινό συρτάρι να καταχωνιάσεις την αυτοκριτική και να καταπιείς το κλειδί του; Once upon a December, σε ένα ταξίδι που θα κάνουμε παρέα, φορώντας αθλητικά παπούτσια και μασώντας μανταρίνια στην μέση του δρόμου. Από τον καθρέφτη στην αγαπημένη πλάτη σου ξανά και ξανά. Κάστανα και ζαχαρωτά, κόκκινα Gauloises, χέρια κρύα. Μα εσύ ποτέ δεν με τρόμαξες. Σταματάς τα τρένα . Χαιδεύεις τη γυναίκα, τρέχεις στους δρόμους με το κορίτσι και σκαλίζεις ξύλινες σβούρες για το παιδί. Όσα νοστάλγησα είναι συνήθως της τελευταίας στιγμής, φυλαγμένα σε γυάλες με θαλασσινό νερό και η κουπαστή επιθυμία, το μόνο χώρισμα απ'τον επαναληπτικό μου ορίζοντα. Στις συναντήσεις με το διάβολο μέσα μου, κάνω πολλές φορές το γύρο του θανάτου. Οτιδήποτε ασφαλές με κάνει ανασφαλή μα το μαύρο απορροφά όλα τα χρώματα. Όσοι έχουν μάτια βλέπουν κι η μουσική είναι πάντα εκεί ξέρεις. Άρρηκτη. Σαν την σχέση που έχουμε με την σκιά μας.


Breathturn

2010 - Οι Πενήντα αγαπημένοι μου δίσκοι (40 -36)

40. Jonny Greenwood – Norwegian Wood (OST)

Μετά την ηχητική επένδυση του There will be blood , ο κιθαρίστας των Radiohead αφήνει για δεύτερη φορά την γνωστή παρέα, και συνθέτει τη μουσική για ένα από τα ομορφότερα soundtracks της χρονιάς, αυτό της ταινίας Norwegian wood , που μεταφέρει στην οθόνη την ομώνυμη νουβέλα του Haruki Murakami. Για όποιον γνωρίζει τον Johhny Greenwood μόνο ως μέλος μιας από τις διασημότερες μπάντες του πλανήτη, το σοκ είναι ισχυρό. Γιατί εδώ , ο rock κιθαρίστας (και εξαιρετικός βιολονίστας) , επιστρέφει στις ρίζες της κλασσικής του παιδείας, αποδεικνύοντας το μεγάλο του ταλέντο σε ένα τελείως διαφορετικό μουσικό μοτίβο και επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά, πόσο ιδιοφυής καλλιτέχνης είναι.

Toki no senrei wo ukete inai mono wo yomuna

39. Bvdub – The Art Of Dying Alone

Δεν ξέρω αν είναι τέχνη να πεθαίνεις μόνος - όλο και κάποιος φόβος κρυφοκοιτάει από την γωνία του μυαλού και δεν στο λέει- σίγουρα όμως τέχνη είναι να ντύνεις με τέτοιες αιθέριες μουσικές , στιγμές που φρακάρουν πίσω από τη φωνή. Την άγρια ομορφιά του νυχτερινού δρόμου, τα γέλια των μικρών κοριτσιών όταν βρέχουν στη θάλασσα τα μαλλιά τους, την άνοιξη που φωσφορίζει σαν ύφαλος χαμηλά στην κοιλιά μας ή μια κολλημένη μύτη στο τζάμι κάποιου χειμώνα . Η ζωή δεν είναι πτήση, το ξέρω καλά. Μπορεί όμως να είναι ένα ποτήρι με ανθρώπινα ίχνη, δίπλα στο δικό σου ποτήρι.

Τhe art of dying alone

38. Ólafur Arnalds - And They Have Escaped the Weight of Darkness

Ο νεαρός Ισλανδός δεν χρειάζεται συστάσεις. Όποιος έχει παρακολουθήσει προηγούμενες δουλειές του ξέρει τι θα συναντήσει όταν αποφασίσει να ξεκινήσει την ακρόαση. Υπέροχες συνθέσεις, απόκοσμο πιάνο, βιολί που ακούγεται μέσα από ένα μπλε βυθό. Λίγο βαθύτερα από όλα αυτά , βρίσκεται η εξήγηση γιατί ο δίσκος αυτός θα ήταν αδύνατον να λείπει από ένα μέρος που συγκεντρώνει ήχους, όντας από τους λίγους εκείνους, που εκτός από τον μοναδικό συνδιασμό της μυρωδιάς του, δημιουργεί στο μυαλό του ακροατή την παράξενη αίσθηση ότι έχει υπάρξει ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στη γη, ότι έχει δει το τέλος του κόσμου, ότι έχει αγαπηθεί πολύ, ότι έχει πεθάνει μια μέρα πριν, ότι δεν πρόλαβε, ανύποπτος για το θαύμα.

Hægt, kemur ljósið




37. Great Messengers - Palms [ Act III ]

"This album is more than just a collection of beautifully crafted post-rock, ambient and classical tracks. It's a story told through music. Split into three acts, this album tells three separate stories but so similar. All artists involved paint an extraordinary picture of love, loss and life". Κουρνιάσαμε να τους ακούσουμε , αγκαλιά με τον χειμώνα και ένα ποτήρι του κονιάκ. Κρυώνεις; Να σου φορέσω κάτι;



(Οnly an) Ocean in the sky

36. A Single Man: Abel Korzeniowski & Shigeru Umebayashi (OST)

Και μόνο στο άκουσμα του ονόματος Shigeru Umebayashi το μυαλό μου έκανε μια μεγάλη βουτιά και έφερε στην επιφάνεια εκείνη την απίστευτη μουσική που είχε γράψει για την ταινία 2046. Αυτό από μόνο του έφτανε για να ασχοληθώ με το soundtrack του A single man παρά το γεγονός ότι δεν έτυχε ή δεν επιδίωξα ποτέ να την παρακολουθήσω. Από τον Abel Korzeniowski δεν είχα ακούσει τίποτα , ίσως γιατί όπως διάβασα ψάχνοντας για αυτόν πληροφορίες, η μόνη δουλειά του που έχει κυκλοφορήσει είναι η σύνθεση του score της ταινίας 30 Days of Night, την οποία δυστυχώς αγνοώ. Δεκαπέντε από τις δεκαεννέα όμως συνθέσεις του συγκεκριμένου αριστουργήματος είναι δικές του, ο ίδιος λέει ότι διαθέτει δύο αφτιά, ambient το ένα, κλασσικό και σαφώς μεγαλύτερο σε μέγεθος το άλλο , κι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ορχηστρικό ποταμό από εκείνους που ξεχύνωνται ορμητικά μέσα από τα ηχεία, σε τυλίγουν αποφασιστικά με το νερό τους, σε παρασύρουν μαζί τους, και καταλήγεις πέφτοντας σε έναν τεράστιο καταρράκτη ήχων με μηδενική διάθεση να σωθείς. Αυτό που στην ουσία ήθελα να γράψω είναι ότι δεν υπάρχουν λόγια, κι ας φαίνεται το αντίθετο ακριβώς.

Daydreams

2010 - Οι Πενήντα αγαπημένοι μου δίσκοι (45 - 41)

45. Anathema - We are here because we are here

Δεν ξέρω σε ποιό βαθμό έχει βάλει το ομολογουμένως χαρισματικό χέρι του ο Steven Wilson , μα μου φαίνεται πως σίγουρα τράβηξε ένα όμορφο πρωινό τις κουρτίνες και από τις θεοσκότεινες καταβολές τους, οδήγησε τους Anathema σε μέρη πιο φωτεινά χωρίς ποτέ οι μουσικές τους να σταματήσουν να κοχλάζουν από συναισθηματισμό, λόγος για τον οποίο τους αγάπησα παράφορα στο παρελθόν , κι ακόμα. Ωραία τα πλήκτρα του Smith , θαυμάσια τα φωνητικά της Lee Douglas, διακριτικά τα electro στοιχεία, έξω είναι χειμώνας κι εγώ θυμάμαι μια ζεστή βραδιά του Σεπτέμβρη που κρεμασμένη στο κυγκλίδωμα πίνοντας χλιαρές μπύρες , ήθελα να πάρω φόρα και να πέσω πάνω στις 15-20 κιθάρες που προκλητικά ήταν στημένες μπροστά μας , παίξε ρε γαμώτο το Flying, ωραίες στιγμές, ωραίοι άνθρωποι, ωραίοι ήχοι, they are here because they are here and i'm not here because i am there.

Presence

44. The Slowest Runner - We, Burning Giraffes

Μελωδικός, ερωτικός, συναισθηματικός, ακόμα και σκληρός σε κάποια σημεία. Bγάζει ένα κυνισμό, μια θλίψη, μια αγάπη ,ιδιότητες που μόνο η μουσική μπορεί να προσφέρει απλοχέρα και εύγευστα . Είναι ώριμοι , καταιγιστικοί και σκοτεινοί με μπλε μώλωπες. Aκριβώς τους ίδιους που έχουν και οι ακροατές τους.



We, Burning Giraffes

43. Gil Scott Heron - I'm new here

Έχει πει την φράση «the revolution will not be televised», έχει σιωπήσει για 16 ολόκληρα χρόνια, έχει εθιστεί σε ότι ουσία βρέθηκε στον δρόμο του, έχει επιστρέψει. Καταραμένος ποιητής , άστεγος μεθύστακας, αυτοκαταστροφικός , χαρισματικός τόσο που πολλοί προσπάθησαν να θάψουν το ταλέντο του μέσα στις πολλές του αδυναμίες, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο. Θαυμάσια δουλειά, ανατριχιαστικό το Μe and the devil, μετά από δέκα ακροάσεις στη σειρά ήθελα να μοιραστώ μαζί του ένα σακουλάκι καπνό , να μου πει πως στην κατηφόρα λαχανιάζεις περισσότερο, να τον πιστέψω. «Μοναχικότητα δε σημαίνει είμαι μόνος. Σημαίνει δεν ανήκω σ' εσάς, δε σας καταλαβαίνω, δε με καταλαβαίνετε». Κατάλαβες;

Μe and the devil



42 . Bonobo - Black sands

To παιδικό μου δωμάτιο! Οι γαλάζιες κουρτίνες! Τα καλοκαίρια στη θάλασσα, εσύ , τα μακριά σου μαλλιά γεμάτα φύκια και να γελάμε. Το παλιό autobianchi με τον ανοιχτό ουρανό. Τα ταξίδια στα Βαλκάνια μαζί του. Μετά είναι που μου ήρθε η μεγάλη επιθυμία να φύγω. Και τότε άρχισα να ζωγραφίζω ανθρώπους πουλιά. Ακριβώς την ώρα που κάνουν την κίνηση να ανυψωθούν. Τρόμαζα που μπορούσαν να χωρέσουν σε μικρά post it χαρτάκια και έτσι έφτιαχνα άπειρα τέτοια κάθε μέρα να μην ευθύνομαι για την πτώση τους . Έτρεχα τότε να σε πάρω τηλέφωνο να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σου. Nα σου πω ότι νιώθω όμορφα και θέλω να πάρω φόρα και να αρχίσω να στροβυλίζομαι στον αέρα και να ρουφάω με τα μάτια όλα όσα συμβαίνουν από κάτω και να λέω ότι δακρύζω από το κρύο. Και έτσι όπως είμαι αεροδυναμική κατασκευή, η υγρασία να φεύγει προς τα πίσω. Όπως το νερό στο παρ μπριζ του αυτοκινήτου. Και να θέλω να μείνω αιώνια εκεί, μα να πρέπει να πέσω απότομα. Μα να μην με πειράζει, γιατί "τον ουρανό τον βλέπεις ακόμα κι αν έχεις ξαπλώσει ανάσκελα στο έδαφος, μετά από μια μεγάλη πτώση". Τη μέρα που σε είδα, είχα ένα τέτοιο χαρτάκι στην τσέπη μου. Μα δεν σου το έδωσα. Πως να χαρίσεις έναν ζωγραφισμένο άνθρωπο πουλί σε κάποιον που δεν μπορεί ή δεν θέλει να τον μάθει να πετάει ;

Black Sands

41. The black heart procession - Βlood bunny/ black rabbit

Σκυθρωπά λυρικά ποιήματα που αποδίδονται μουσικά με μια στοχαστική, σχεδόν αισιόδοξη (;) έκσταση , γράφοντας τη συνέχεια του εκτενούς και εντυπωσιακού καταλόγου των BHP έστω και με μόνο τρία νέα τραγούδια. Kαλύτερη στιγμή του album το Drugs (από το θαυμάσιο Six) που αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον με τη συνδρομή της ηλεκτρονικής αυθεντίας που ακούει στο όνομα Eluvium και ταυτόχρονα αποτελεί για μένα όπως και όλες τους οι δουλειές ένα παράξενα δελεαστικό κρησφύγετο.

Drugs (Remix by Eluvium)

2010 - Οι Πενήντα αγαπημένοι μου δίσκοι (50-46)

50. Playfellow – Carnival Off

Παράξενο artwork, ωραία φωνητικά, κιθάρες που εκπέμπουν ήρεμη δύναμη. Άνετα θα τους έβλεπα live σε κάποιο υπόγειο μπαράκι του Βερολίνου, ή θα τους ήθελα για παρέα στην εξοχή με πίσσα σκοτάδι, ξαπλωμένοι όλοι μαζί σε ένα δροσερό στρώμα από γρασίδι με τον χρόνο να έχει σταματήσει να κυλά για να προλάβουμε να διαβάσουμε τα παράξενα σχήματα που φτιάχνουν τα αστέρια. Εκείνοι να τραγουδάνε το Your ghost για να με τρομάξουν , κι εγώ να γελάω και να αναρωτιέμαι πως γίνεται μερικές φορές, ελάχιστες, να περιμένω το καλοκαίρι.

Your ghost




49. Phoenix and the Turtle - Swallow Up The Moon

Ζωηρόχρωμοι πυροβολισμοί, κάτι σαν ταξίδι στην άγνωστη άσφαλτο κάποιας πολιτείας, μπλε και κόκκινο, ανακατεμένες φωτογραφίες, μισοτελειωμένος καφές στην θέση του συνοδηγού. Δεν χρειάστηκε παρά μία μόνο ακρόαση για να ξεχωρίσω το Wasted days ως το καλύτερο από τα τέσσερα trucks του δίσκου, άλλωστε ότι αρχίζει με πλήκτρα πολύ δύσκολα δεν καταφέρνει να μου αποσπάσει αμέσως την προσοχή. Οδηγείς λέει στην πέμπτη λεωφόρο και ξαφνικά δίπλα σου αρχίζουν και εμφανίζονται σε slow motion χωράφια καλαμποκιού , κάτω από τον πιο γαλάζιο ουρανό. Απλό στην εκτέλεση μα όχι εύπεπτο album. Ηχεί λυπημένο αλλά αφήνει ένα συναίσθημα ευτυχές. Kαλύπτει όμορφα μία συνηθισμένη μοναχική μέρα του Δεκέμβρη ενώ ταυτόχρονα ηχεί εξίσου καλά ανάμεσα στις φωνές μιας πολυμελούς παρέας και αν είχε γεύση θα έμοιαζε με τη γέμιση μαρμελάδας σε φρεσκοψημένο muffin.


Wasted Days




48. Subheim - No Land Called Home

Όταν το 2008 άκουσα για πρώτη φορά το approach των Subheim – πνευματικό παιδί του Έλληνα συνθέτη Kosta K – κάτι μέσα μου επέμενε να κρατήσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το όνομά και τους ήχους τους και να παρακολουθήσω την πορεία τους στο χρόνο. Δεν με απογοήτευσαν στο ελάχιστο, αφού λίγο καιρό πριν και ακούγοντας τη δεύτερη δουλειά τους με τίτλο No land called home πείστηκα πως έχω να κάνω με μια μουσική γεμάτη εικόνες, σκοτεινά χρώματα, αστική ασχήμια, χαμόγελα και θορύβους που εξασθενούν με τον χρόνο , ουρανούς, μοναχικά όντα στις στέγες τις πόλης και μια απόμακρη φωνή , αυτή της Katja να δένει όμορφα με το πιάνο, τα βιολοντσέλα, και το απόκοσμα όμορφο synthwork. Γεμάτο συναισθηματισμό , ένα πράγμα με έκανε να σκεφτώ μετά την πρώτη του ακρόαση. extremely musical.

When Time Relieves




47. The Whiskers - War of Currents

Η τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά τους δεν περιέχει μόνο ένα από τα ομορφότερα κατά τη γνώμη μου τραγούδια του 2010 το Only Source of Light , αλλά είναι ένας δίσκος που μοιάζει με φθινοπωρινό φύλλο που στροβιλίζεται λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος , πέφτει, ξανασηκώνεται και πάλι από την αρχή. Για ώρες. Για μέρες. Για πολύ. Τους αδικώ κατάφορα με τη θέση που τους δίνω , ανίκανη να εκφράσω ακριβώς τι μου συμβαίνει κάθε φορά που τους ακούω αντιγράφω από το gramophone και πατάω για χιλιοστή φορά το play. Of pulses and dreams and night swims, and horrible terrible tangible imagery. You can dance yourself to death, you can duck the giant swinging boom, or you can fall asleep to the sounds of someone crooning their heart inside out. It's a beautiful thing.


Only Source of Light



46. Zazie von einem anderen stern - Regen: Tropfen

Απόκοσμο πιάνο που ακούγεται ακριβώς λες και άνοιξε μια τρύπα στο κεφάλι της Zazie για να βγει ο ήχος. Kάπου σε ένα άγονο δωμάτιο, άλλες φορές πεταμένο σε κάποια γωνιά της νύχτας, άλλες στη νησίδα του δρόμου περιμένοντας να περάσει απέναντι. Βραχυκύκλωμα μνήμης, σκοτεινό, σχεδόν ζοφερό με νότες που πολλές φορές μοιάζουν να βγαίνουν από αναμίκτη τσιμέντου, ταυτόχρονα αναζωογονητικό, αταξινόμητο, αριστούργημα .

Nacht

How to dress well - Love remains (2010)

Την μέρα που το μυαλό μου θα έχει γεμίσει θρόμβους, μ' αυτό τον τρόπο θέλω να την κάνω. Υπεργαμάτα . Από τη θάλασσα. Να ελευθερώσω όλους τους έγκλειστους που έχω στο κεφάλι μου, όπως κάνει ο σαλταρισμένος τύπος με τα φυλακισμένα του πουλιά. Με μουσική υπόκρουση το Lover’s Start και επίσημο ένδυμα, ό,τι παλιότερο διαθέτει η ντουλάπα μου. Ποθητή υπέρβαση ασφυκτικών συνόρων στο μέρος που απαγορεύεται η συνάθροιση άνω του ενός.

Tracklist
1. You Hold the Water
2. Ready for the World
3. My Body
4. Suicide Dream 2
5. You Won’t Need Me Where I’m Goin’
6. Can’t See My Own Face
7. Walking This Dumb
8. Date of Birth
9. Escape Before the Rain
10. Endless Rain
11. Lover’s Start
12. Mr. By & By
13. Decisions (feat. Yüksel Arslan)
14. Suicide Dream 1

Urban hearing

Εστιασμένη πάνω σε χιλιόμετρα και πινακίδες που περνάνε μπροστά από σκονισμένα παγκάκια και κεφάλια στηριγμένα στους αγκώνες επερχόμενων πτώσεων . Στα ποδοπατημένα εισιτήρια των ΚΤΕΛ του Κηφισού που τέλειωσε το ταξίδι, τσαλακωμένα λίγο πριν στις τσέπες εξοδούχων φαντάρων. Περίμενέ με σε παρακαλώ, ημέρες 175 και σήμερα. Στα συνοικιακά συνεργεία με τα ξεκοιλιασμένα αυτοκίνητα αραδιασμένα στη σειρά, σφαγεία. Στις πολυκαιρισμένες κίτρινες κουρτίνες, σπίτια μεταναστών . Μεταξουργείο, Λιόσια , Κολωνός, μεσημέρι . Στα φθαρμένα μανίκια, στα λευκά μαλλιά, άντρας σκυμμένος , ουρά δημόσιου ταμείου. Mια διακοπή σύνταξης ήρθα να κάνω. Λυπάμαι, μόνο η δικαιούχος μπορεί. Την έχασα τη δικαιούχο παιδάκι μου. Στα σύρματα και στις μονώσεις μας, στα βλέμματα που θυμόμαστε σχεδόν πάντα και είναι εκείνα της τελευταίας στιγμής. Χίλια καντάρια οργή κρυμμένη, ευχαριστούμε για τη συνεργασία, η νομοτέλεια της ροής, παραισθησιογόνες λέξεις, ήρεμος τρόμος, μεταμεσονύχτια άλματα , φράγματα σπάζουνε , ποταμοί ξεχύνονται, οριστικές αποχωρήσεις, αποτυχημένες απόπειρες προσέγγισης, jingle all the way, εικόνες και ήχοι που στοιβάζονται, απολήξεις στα μάτια γεμάτες μπλε σκοτεινιά . Τικ (μπορείς ). Τακ ( αντέχω ;)

1. Yann Tiersen - Chapter 19

2. Terrified Of Breaking Down - Seven Saurdays

3. Archive - Lights (Live ΰ la Gιode)

4. New us - Alone

5. Second Class Citizen - The day you're lost or found

6. One day

7. Broken records - Dia Dos Namorados!

8. Let me introduce you to the end - Times of growing grimmer